Tien muzikale hoogtepunten van medewerker Maurice Dumont, in willekeurige volgorde.
1. Dave Heumann – Ends of the earth
“Here in the deep” is een aardig, soms iets te braaf folkrock-album. Pas als Heumann los gaat op zijn gitaar wordt het echt spannend. Dat bleek ook tijdens zijn optreden op Le Guess Who?, waar “Ends of the Earth” helaas niet gespeeld werd, maar het titelnummer in eenzelfde gitaarclimax eindigde.
2. De Kliko’s – Niks
Het enthousiasme droop van mijn recensie, maar de redactie was onverbiddelijk: De Kliko’s komen er niet in! En daarmee mist Gonzo de plaat van het jaar! Want wat is ie goed! Natuurlijk klinkt het op het eerste gehoor als een flauwe mix van The Kik en Z.Z. en de Maskers, maar wie beter luistert, hoort vooral Reigning Sound, Thee Oh Sees en the White Stripes. Tja…
3. Drew Lustman (FaltyDL) – Watch a Man Die
Op “The Crystal Cowboy” laat FaltyDL onder zijn doopnaam horen waar zijn roots liggen: bij de drum & bass van labels als Metalheadz en Reinforced. Toch is het geen drum & bass-plaat geworden, want Lustman vertaalt het geluid van toen naar nu en gooit er een FaltyDL-sausje overheen.
4. Kamasi Washington – Changing of the Guard
De 3LP “The Epic” behoeft geen nadere introductie, dunkt me. Deze plaat heeft letterlijk alles wat een klassieker nodig heeft: magnifieke muzikanten, sterke composities, bravoure en urgentie. En alle verwachtingen die de plaat schiep, werden live waargemaakt. Dat deze plaat maar alle mogelijke muziekprijzen mag winnen!
5. Ozy – Drama Club (Miles’ Method Remix)
Vorig jaar verraste Andy Stott met een gruizig en diep album, “Faith in Strangers”, en met een samenwerking met Miles Whitaker (Demdike Stare / MLZ) onder de naam Millie & Andrea. In de zelfde stijl is ook deze bizar goede remix, die tot nog toe alleen op een import-cd verkrijgbaar was. Dat dit nummer niet met een hoop tamtam op vinyl is uitgebracht, is een misser! Wat een beest!
6. Rats of Rafts – Zebradelic
Genoeg goede Nederlandse muziek ook, dit jaar, zoals de langverwachte tweede plaat van Rats on Rafts; een plaat vol muzikale bravoure en dat begint al bij het onconventionele, gruizige geluid – de titel “Tape Hiss” dekt de lading aardig. Beter dan het debuut is hierop ook te horen welke orkaan de band live kan veroorzaken. En dat deden ze dit jaar ook op o.a. het Tilburgse Incubate Festival. Een zinderende show, met “Zebradelic” als hoogtepunt.
7. Tess Parks & Anton Newcombe – Cocaine Cat
Ook Tess Parks en Anton Newcombe gaven dit jaar een onvergetelijke show op Incubate, met een ‘wall of sound’ die nog lang bleef nadreunen. Het kleine podium van het Tilburgse Café Extase stond bomvol muzikanten en apparatuur. Vier gitaren, drums, mellotron en de donkere raspstem van Parks zorgden voor een klein uurtje diepe melancholie.
8. Voices from the Lake – Max
Als je hier onbevangen naar luistert, heb je wel even nodig om erachter te komen waar je dat melodietje toch zo bekend vandaan komt. Ik zal het dan ook niet verpesten voor diegenen die dit nummer nog niet kennen. Enfin, mooie live-plaat van Voices from the Lake, maar deze afsluiter maakt er echt iets bijzonders van.
9. Rafael Anton Irisarri – Empire Systems
Op “A Fragile Geography” verdiept Irisarri zijn stijl nog verder. Met “Empire Systems” steekt hij zelfs Samuel Barber naar de kroon: een soort modern “Adagio voor Strings”.
10. Nils Frahm – Four Hands
Nils Frahm had in 2015 een buitengewoon productief jaar, met alleen al twee platen op eigen titel, maar ook nog twee EP’s en een CD met Olafur Arnalds. Op zijn toepasselijk getitelde soloplaat “Solo” staat dit pareltje.
Maurice maakte een mixtape bij zijn eindejaarslijstje, die je hier kunt beluisteren: