De tabla tarang is een set tablaâs die in een halve cirkel rond de speler opgesteld staan en die gestemd kunnen worden in toonschalen van ragaâs. De eerste beschrijving van zoân set dateert uit de late negentiende eeuw. De trommels werden toen gebruikt bij zangonderricht. Dat is niet zo vreemd als je bedenkt dat de eerste stap in het aanleren van tablaspel van oudsher gebeurt door studenten de slagen te laten zingen. De Indiase tablaspeler Kamalesh Maitra, in de jaren 1950 muzikaal leider van de dansgroep van Uday Shankar (broer van sitarspeler Ravi Shankar), verfijnde de techniek en maakte naam met virtuoze ragaâs in optredens en op cdâs. Na zijn overlijden in 2005 dreigde de tabla tarang in vergetelheid te raken. Daar heeft de Franse slagwerker Philippe Foch nu een stokje voor gestoken. Hij heeft zich het spelen op deze trommels, waarop melodieën in golven heen en weer spoelen, eigen gemaakt. Op de cd ‘Taarang’ combineert hij ze met elektronica en laat hij zich bijstaan door enkele muzikale vrienden, zoals de briljante doedelzakspeler Erwan Keravec en Benoît Delbecq op geprepareerde piano. Daar heeft hij verstandig aan gedaan. Nadeel van de gestemde trommels is dat ze qua dynamiek vrij vlak klinken en dat ze niet de subtiele glijtonen kunnen maken van andere Indiase melodie-instrumenten. Dat weet hij te ondervangen met deze gastmusici en door de trommelset in steeds andere elektronische omgevingen te plaatsen. Vooral als die decors een koortsachtige intensiteit hebben, zijn de trommelslagen weldadig verkoelende druppels. De geprepareerde piano biedt de afgepaste slagen een weelderig en gelaagd tegenspel. Maar het meest opwindend zijn de hogedruktonen die Erwan Keravec speelt in âUjaraqâ. Het lijkt een oproep tot een verpletterende tweekamp, waarin de slagen je letterlijk om de oren vliegen.