Het Planet Mu-label komt met drie uiteenlopende nieuwe releases.
Drew Lustman alias FaltyDL bracht zijn eerste twee albums al op dit label uit, waarna hij naar NinjaTune verkaste. Nu brengt hij opnieuw een album bij Planet Mu uit, zij het onder zijn eigen naam. In zijn altijd verzorgde en smaakvolle producties klonken altijd al breakbeats en andere jaren 1990-geluiden door, maar ‘The Crystal Cowboy’ is helemaal gedrenkt in deze periode. Albumopeners ‘Watch a Man Die’ en ‘Time Machine’ (!) doen denken aan Marc Mac en Dego (Tek 9, 4 Hero) in hun hoogtijdagen, ‘Angel Flash’ had niet misstaan op een Urban Tribe-album en met ‘Green Technique’ steekt Lustman labelbaas Mike Paradinas (μ-Ziq) naar de kroon. Eigenlijk wordt alleen in ‘Onyx’, met rapper Le1f, de illusie van een alsnog uitgegeven twintig jaar oud meesterwerk doorbroken.
Ook ‘Excerpts’ van John T. Gast is niet vrij van nostalgie. Hoewel het album opent met enkele post-dubstep-achtige tracks, klinken in de tweede helft van het album allerlei klassiekers door: ‘Ceremony’ roept bijvoorbeeld het eerste album van This Mortal Coil in herinnering en ‘White Noise’ ademt de sfeer van DJ Shadows ‘Endtroducing’; ‘Claim your Limbs’ is duistere techno, zoals die rond 1991 in Detroit werd gemaakt. ‘Excerpts’ doet zijn titel eer aan: het is een bric-à -brac aan stijloefeningen. Helaas halen ook enkele op zichzelf niet onaardige ambientstukken de vaart uit dit album.
Jlin wil met haar album ‘Dark Energy’ juist nieuwe wegen inslaan. Ze is een exponent van de Footwork-scene uit Chicago. Mede door een reeks releases op Planet Mu (o.a. de compilatie ‘Bangs & Works’ en werk van Machinedrum) en later ook Hyperdub (o.a. van DJ Rashad) waaide het Footwork- of Juke-genre over naar Europa. Het is een nerveuze mix van techno, breakbeat en dubstep, gemaakt met klassieke drummachines, vaak gelardeerd met samples. Van dat laatste wilde Jlin af: zij wilde een “eigen geluid”. Misschien verdient de plaat een betere recensent, maar ondergetekende kreeg vooral hoofdpijn van dit eigen geluid. Het is dan ook waarschijnlijk niet de bedoeling om deze plaat te consumeren zonder drugs en thuis in de luie stoel. Het totaal ontbreken van melodieën geeft de tracks de bedoelde “donkere energie”. De gortdroge productie slaat de spijker net iets te letterlijk op zijn kop. Gek, maar opeens verlang ik heel diep naar de nostalgie van Drew Lustman en John T. Gast.