Het werk van de Canadese pianist Jason Charles Beck, die artistiek door het leven gaat als Chilly Gonzales (en variaties daarop), lijkt afgekeken te zijn van mensen als Olafur Arnalds. âChambersâ bestaat uit twaalf composities voor piano en strijkkwartet. Het is licht-romantisch repertoire, minder leunend op weidse sferen dan de muziek van gelijkgezinden. Maar er heerst de benauwende atmosfeer van negentiende-eeuwse salons, waarin emotionele uitersten gesmoord werden in het burgerlijke velours van gordijnen en behang met patronen waarin de ogen en de geest gezamenlijk verdwalen. Gonzales kietelt het toetsenbord alsof het de ribbenkast is van een stiekeme geliefde. Maar in deze kamers zal geen onvertogen woord vallen. Alle akkoorden zijn orthodox en vroom. Krachtig duwen en knarsen is de strijkstokken vreemd. De spiegelend gepolijste klassieke klanken kunnen niet verhullen dat de ideeën achter deze muziek vederlicht zijn. Met als allertreurigst dieptepunt het liedje waarmee hij dit album afsluit. Mijn oren hadden het al gauw op een even onstuitbaar als wijd als eindeloos gapen gezet, nu gaan ze kokhalzen. Verlos ons, Heer, van dit leger van gewichtloze neo-romantici, want zij zullen het ecosysteem van de hedendaagse klankwereld bederven.