Onze cd-speler wordt oud, net als zijn baasje. De promo van Ghold’s tweede weigert dienst. Gelukkig hebben we hier nog een spiksplinternieuw draagbaar ding, dat we aanschaften omdat het ook cassettes kan afspelen. En daar wil ‘Of Ruin’ wel zijn rondjes draaien, al beschouwt het ding de nummers als één ondeelbaar geheel. Echt onderscheid tussen de verschillende stukken kunnen we zo niet maken, maar eigenlijk is dit bij de behoorlijk zware en tegelijk experimentele doom van het duo Paul Antony en Aleks Wilson niet echt een probleem. Bas, drums en een oerstem, meer heeft het tweetal niet nodig om ons mee te nemen op een zeer eigenzinnige trip. Bij een eerste beluistering, zeker tijdens de eerste minuten, vrezen we het ergste. Stilaan bloeit de plaat echter open en hoeven we alleen die eerste paar minuten over te slaan om een mooi epos voorgeschoteld te krijgen. Alleen weigert het schijfje dat, om ons te tergen natuurlijk. Gelukkig zijn we, soms, doorzetters, en ontdekten dat ‘Of Ruin’ toch wel een boel zeer goede fragmenten te bieden heeft, een beetje alsof Godheadsilo met doom aan de slag was gegaan. Volgende keer een degelijke promo graag. De mannen van 11 Paranoias zijn behoorlijk productief. Het trio, bestaande uit Adam Richardson (bas), Mike Vest (gitaar) en Nathan Perrier (drums), werd opgericht op 11/11/11 en bracht in 2013 het debuut ‘Superunnatural’, uit. In maart 2014 verscheen ‘Specralbeastiaries’ en een paar maanden later is de band er al met een opvolger. Het trio pakte de opnames op een heel eigen wijze aan. Er werd vooraf niet geoefend, er werden geen nummers geschreven vooraf. De bedoeling was om hun psychedelische doom optimaal te laten opborrelen in de studio zelf, waar al jammend gepoogd werd om een aantal songs bij elkaar te spelen. En of de band daarin is geslaagd. Waar de plaat eerder met licht dromerige doom begint, en het erop volgende ‘Paranoiditude (Beyond The Grave)’ wel het erg typische van Black Sabbath opzoekt (de titel geeft het al weg natuurlijk), bloeit de plaat geleidelijk open. Het is alsof eerst wat gewonere songs de revue moesten passeren alvorens het trio helemaal los komt en naar het einde toe steeds verder afwijkt van de degelijke maar weinig verrassende epische doom van de eerste helft van de plaat. Synthesizers en een saxofoon duiken op in de alsmaar psychedelischer wordende stukken, met ‘Lost To Smoke’ en ‘Retribution Of Dreams’ als schitterende voorbeelden. 11 Paranoias neemt de niets vermoedende luisteraar geniepig mee op hun muzikale trip die alsmaar heerlijker wordt naar het einde toe. Bong, het was behoorlijk zoeken naar de naam van deze band door het voor ons behoorlijk onduidelijk logo op het schijfje (hoesje kregen we er niet bij), kiezen voor hun vierde album voor de titel ‘Stoner Rock’ maar zetten eigenlijk twee epische stukken doommetal neer, die elk ruimschoots de twintig minuten overschrijden. Stoner staat eigenlijk voor repetitief alsmaar meer stoned worden en opgaan in hun vol herhalingen zittende muziek, weg van deze aarde naar een oneindigheid veel weedplanten hier vandaan. En al is de muziek bij momenten loodzwaar, ze verwordt tot een dromerige trip waarbij de aandacht al snel naar andere oorden verhuisd. We zijn misschien te nuchter, waardoor de plaat een beetje het beoogde effect mist. In een concertzaal komt deze band ongetwijfeld een stuk beter tot zijn recht.