Het debuut van dit trio met Sig Wilson, Brian Markham en Adam Bulgasem. Wilson kan je misschien al kennen van zijn collaboraties met onder andere Holy Sons, Castanets en Scout Niblett. Met deze band brengt hij een gruizige, ruige vorm van psychedelische rock waarvan de fundamenten gemaakt zijn uit fuzzy gitaren en een stuwende ritmesectie. Daarop komen progressieve songstructuren te liggen die veelal vettig knipogen naar bluesrock maar evengoed een andere keer in een orgie terechtkomen met stonerrock en zijn varianten. Meestal psychedelisch met een punkinslag maar evengoed progressieve rock met meanderende gitaarlijnen. Het zijn dan toch vooral de riffs die het prut uit uw oren zullen knallen. Ze zijn gewassen in een bad metfuzz en ruiken naar gebruikte motorolie, maar zo hebben wij ze nu eenmaal graag. Hier en daar komt een zanglijn om de hoek piepen, maar deze hebben vooral de intentie om de muziek nog meer het ruimtelijk woestijngevoel te geven die sowieso al aanwezig is. Ze handelen over het gevoel van desoriëntatie en de paradoxale eenzaamheid de het leven in de stad met zich mee brengt. De plaat werd live en zonder overdubs ingespeeld wat het energiegevoel zeker versterkt. Niets nieuws onder de zon, maar genietbaar ergens op een zonnige weide met een biertje, in de zon. Het is omdat de lente zich hier nu net komt nestelen want deze plaat komt eigenlijk meer tot zijn recht op een nachtelijke, verlaten, stoffige snelweg dan op een zomers strand. Om dan met de laatste song tot dezelfde conclusie te komen: âLost My Wayâ.