Blanco massa, dom vlees - het zijn passende labels voor een plaat die excelleert in de kunst van het dichtsmeren. En dat bedoelen we in louter positieve zin. Benjamin John Power, helft van Fuck Buttons, debuteerde vier jaar geleden solo als Blanck Mass met een plaat waarop hij grossierde in ritmeloze synthesizerdekens. Dat album werd door ondergetekende weggezet als ‘Fuck Buttons zonder drive’ - en dat was zeker niet in positieve zin. Er volgde een beetje makke house-single op Software, maar nu is er de tweede plaat die deze FB-fan en noisenik enthousiast doet headbangen en rondspringen in de huiskamer. Het bal begint met een vervormde en vertraagde sample van een of andere popsong die zeeziek door een loop zwalkt, en langzaam maar zeker wordt gekaapt door een bende stofzuigersynths. ‘Dead Format’ dendert vervolgens als een locomotief uit de speakers, synth over synth, helemaal dichtgesmeerd, met een stompende beat er onder, en een gesampelde diva-stem die er boven uit schalt. Het zijn hetzelfde soort geluiden waar ook Fuck Buttons’ ‘Slow Focus’ van overliep. Het derde nummer volgt een zelfde strategie als ‘Stalker’ van die plaat: een beat die kalm genoeg begint, maar gaandeweg wordt overspoeld door gierende synthesizers. Om op adem te komen zijn er een of twee vriendelijk nummers die wat weg hebben van een down-tempo The Field, maar daarna gaat Power weer vrolijk verder. Dik, intens en opzwepend. Na wat samplen en pielen (yep, nerd, right here) bleek die popsong aan het begin Cliff Richards ‘Wired For Sound’ te zijn. De laatste regels van dat liedje zijn: ‘I like small speakers/I like tall speakers/And wall speakers/Most of all I like loud speakers’. Amen.