Lijstjestijd is aangebroken, daarom licht elke medewerker zijn of haar 10 favoriete items van 2014 toe. We merken dat Gonzo (circus) een klein beetje meedoet met de rest van de wereld, maar verder volstrekt zijn eigen gang gaat. Vandaag: Maarten Timmermans.
De tien (of iets meer) muzikale momenten die er voor mij in 2014 bovenuit staken. In volstrekt willekeurige volgorde.
Goat – Ancienne Belgique, Brussel (21 september 2014)
Eindelijk was het een Belgische concertorganisator gelukt om het mysterieuze gezelschap Goat voor een optreden naar België te lokken. Mijn gebeden waren verhoord. Hun tweede album ‘Commune’ kwam een dag later uit. De band kwam zoals altijd volledig gemaskerd en in speciale gewaden gekleed het podium op. Vanaf de eerste noot voelde je dat er iets ging gebeuren. En dat gebeurde ook. Funk, afro, spacerock, stoner. De muzikale cocktail zorgde voor een onnavolgbare show die mij nog lang zal bijblijven.
Marshall Allen presents Sun Ra And His Arkestra: In The Orbit Of Ra (Strut Records)
2014 was het jaar waarin de mythische Sun Ra honderd jaar zou geworden zijn. Dat vierde zijn voormalige bandlid en huidig leider van Sun Ra Arkestra, Marshall Allen met een aantal optredens en deze geweldige compilatie. Twintig nummers lang ondergedompeld worden in de wonderlijke wereld van Sun Ra is altijd een plezier. Op Primavera zag ik de toen net negentigjarige (!) geworden Marshall Allen Sun Ra Arkestra ook nog aanvoeren als een jonge hond. ‘Space Really Was The Place’!
Bo Ningen – Primavera Festival, Barcelona (29 mei 2014)
Op datzelfde Primavera koos ik er niet – zoals ongeveer 90% van het publiek – voor om het concert van Arcade Fire te zien. Wel ben ik gaan kijken naar vier muzikaal totaal gestoorde Japanners. Commentaar achteraf: “Bo Ningen! Hoe f*cking goed was dat! Compleet weggeblazen! Live ontdekking van het festival!” Naar het schijnt was Arcade Fire ook de moeite. Maanden later bleken die van Bo Ningen ook nog eens zeer fijne gasten om te interviewen. Trouwens Primavera 2014 was ook nog het jaar van DARKSIDE, Ty Segall, Black Lips, Folläkzoid, Boogarins, Loop en Colin Stetson.
Little Trouble Kids – Haunted Hearts (Little Trouble Disks)
Viel er in eigen land ook muzikaal vertier te beleven? Natuurlijk! Uit Antwerpen was er weer sterk werk van de blijkbaar onuitputtelijke Bert Dockx. Zowel met Dans Dans als Strand leverde hij meer dan degelijke platen af. In dezelfde omgeving opereren ook Condor Gruppe en Mittland Och Leo. En Räpe Blossoms bracht met ‘Ruinenlust’ ook weer sterk werk. Allemaal goed en wel, maar we nemen deze gelegenheid toch te baat om het album ‘Haunted Hearts’ van het Gentse trio Little Trouble Kids de nodige aandacht te geven. Telkens opnieuw trokken ze ons drieëndertig minuten lang mee door een afgekloven en leeg universum. En het bleken – in het radioprogramma (Signaal/Ruis) dat ik samen met twee kompanen wekelijks maak op het Leuvense Radio Scorpio – ook nog eens fijne mensen te zijn. Een ander hoogtepunt van dat radioprogramma was trouwens het interview met muzikale held en quotemachine Mauro Pawlowski.
Ought – Today More Than Any Other Day (Constellation Records)
Over jonge gasten gesproken. De vier Canadese jongelingen van Ought spiegelen zich muzikaal aan de postpunk uit de Jaren 1980. Daarbij trekken ze nog een blik hedendaagse invloeden open en een hoop dwarse gitaren. Dat leverde een steeds weer spannend klinkend debuut op. Maar check ook de EP ‘Once More With Feeling‘ die ze uitbrachten. En dat ze live ook overeind blijven bewezen ze afgelopen najaar in de Ancienne Belgique. Hou trouwens voor 2015 het voorprogramma van die avond, Viet Cong, in de gaten. In die gitaarhoek viel er nog meer spannends te beleven met bijvoorbeeld de platen van Eagulls, Dub Thompson, Exocomet, Esben And The Witch, Big Ups en Naomi Punk.
Songs: Ohia – Journey On: Collected Singles (Secretly Canadian)
In de iets rustiger gitaarhoek waren er ook weer voldoende hoogtepunten. Hun ‘Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave’ door de Schotten van The Twilight Sad is één van de meest hartverscheurende platen van het jaar. ‘Way Out Weather’ van Steve Gunn betoverde met die heerlijk psychedelische gitaarlijnen. Maar de schoonste uitgave van het jaar was toch de box ‘Journey On: Collected Singles’ van Songs: Ohia. Achttien nummers van Jason Molina geperst op negen 7 inchplaatjes in een mooi beklede box. Maar het is vooral de muziek die ons telkens weer ontroert.
Shabazz Palaces – Lese Majesty (Sub Pop)
Experimentele hiphop van het duo Ishmael ‘Butterfy’ Butler (ex-Digable Planets) en Tendai Maraire. In onze hoofdtelefoon vochten ze het afgelopen jaar menig robbertje uit met clipping., Run The Jewels en Young Fathers. Maar het was telkens deze heerlijke psychedelische hiphoptrip die de bovenhand haalde.
Atomic Bomb! The Music Of William Onyeabor – Pukkelpop (14 augustus 2014)
Tijdens Pukkelpop doken de hierboven genoemde Young Fathers aan het eind van de wervelende ‘Atomic Bomb!’-show op. Het werd een hoogtepunt na een optreden van één uur dat al bol stond van de hoogtepunten. De superband interpreteert de muziek van de mythische Nigeriaanse synthgoeroe William Onyeabor op onnavolgbare wijze. Ahmed Galleb (aka Sinkane) verzamelde hier een zootje ongeregeld rond zich dat kan tellen: o.a. Alexis Taylor (Hot Chip), Luke Jenner (The Rapture), Money Mark en Marie Daulne (Zap Mama) zorgden op het juiste moment voor de perfecte soundtrack. Op het einde van een zomerse dag knalt uit de Marquee een retrofuturistische mix van disco, afrofunk en warme synthriedels. Glimlachen en dansen van begin tot einde. Een hoogtepunt op Pukkelpop. Net als Neneh Cherry samen met Rocketnumbernine, Slowdive, Forest Swords, Perfect Pussy en opnieuw DARKSIDE. Natuurlijk was er ook Portishead, de magistrale afsluiter van mijn Pukkelpop 2014. De daaropvolgende kermismuziek van Calvin Harris een beetje verderop liet ik maar aan mij voorbijgaan. Kwestie van de herinnering zuiver te houden.
Thurston Moore – The Best Day (Matador)
Pukkelpop luidde ook de terugkeer van Thurston Moore in. Echt weggeweest is hij nooit, maar zijn output was nogal wisselvallig de afgelopen jaren. Hij speelde op die normaal gezien Vervloekte Vrijdag van Pukkelpop al vijf lappen briljante noise uit zijn plaat die een paar maanden later zou verschijnen. Alleen al door dat optreden waren we nieuwsgierig naar die plaat. En die plaat lost alle verwachtingen in. Dit is gewoon vintage Sonic Youth. Soms dwars, soms toegankelijk, maar altijd spannend genoeg om te blijven boeien. En in dit geval zelfs meer. Thurston Moore is nooit geweest, maar toch. ‘Welcome back, Thurston!’.
The War On Drugs – Lost In The Dream (Secretly Canadian)
Dit was ook het jaar van The War On Drugs. De groep rondom Adam Granduciel maakte met deze plaat de overstap naar een groter publiek. Maar dat publiek zou hij al hebben verdiend na de vorige ‘Slave Ambient’. In wezen doet hij niets anders op deze nieuwe plaat. Gedurende één uur en tien songs neemt hij ons mee door een muzikale technicolor trip. Een trip die leidt langs Americana en psychedelische rock. Hun optreden op Pukkelpop zorgden ze ook voor het definitieve opheffen van de Vloek van de Vrijdag. Meer dan voldoende reden om in mijn lijstje te staan.
Maarten Timmermans schrijft reviews en artikelen voor Gonzo (circus), voornamelijk over indierock, singer-songwriters en allerlei andere muziek waarin gitaren worden gebruikt. Toch is hij vooral een muzikale omnivoor. Daarnaast maakt hij soms foto’s en onderhoudt hij de website. Hij gaat ook regelmatig naar optredens