dDash is het alterego van de Jean-Baptiste Hanak. Je zou hem kunnen kennen van dDamage, waar hij samen met zijn broer Frederic zijn duivels ontbindt op elektrofunk, dance, breakbeat, electroclash en zelfs hiphop. Of van Cobra, een gypsy metal-(jawel)project. Of van Boulder dDash of Evol dDopa. Een bezig bij dus, met een voorliefde voor de combinatie dD. Met dDash heeft hij nu zijn gitaarplaat gemaakt, eentje die een beetje in het verlengde ligt met wat hij met Boulder dDash heeft uitgebracht, alhoewel dat project wat meer richting elektronica gaat en iets experimenteler is. Op ‘Hyperactive Jerk’ valt dDash alvast serieus in huis met opener Neeeeeed. Een schreeuwerige noiserocker die hier alvast op goedkeurend geknik wordt onthaald. Wie dacht op weg te zijn voor een dolle rit op de rock-n-roll-achtbaan komt ietwat bedrogen uit. dDash haalt namelijk alles uit de kast: hippiepop in de stijl van Sebastien Tellier (Settle Down), Ween-gekte in een indie jasje (Prostitutes), nog wat noiserock (Whiskey Head, Monkey Monster’) maar evengoed lieflijke gitaarliedjes (Shiny Day). We horen al eens een waas van de betere indiebands uit de jaren 1990: The Pixies, Pavement of Dinosaur Jr. Een mens kan slechtere referenties aanhalen natuurlijk. Het rammelt bij momenten langs alle kanten, maar de drums doen een goede poging om alles goed in het gareel te houden. Je hoeft ook niet bang te zijn om je te verslikken in de hap aan stijlen. Er loopt wel een bepaalde rode draad door de plaat, al is die draad niet te strak aangespannen. Sympathiek plaatje.