Het weer is inmiddels grijs en donker. De zomer is achter de rug, de herfst is, na lang dralen, eindelijk ingetreden. Of het echt winter zal worden, kunnen we nog niet inschatten. Ondertussen is één van onze buren in de wijk zo vriendelijk om haar hond in de tuin te laten omdat hij te wild is binnen, te veel dingen vernielt en te veel blaft. Dat kan hij ook buiten, dat blaffen. En het kan haar geen moer schelen dat de rest van de bewoners last heeft van het eindeloze geblaf en gehuil van haar slecht opgevoede hond. Frustraties alom en dat betekent tijd voor enige mokerslagen die de negatieve gevoelens die dat geblaf oproept, enigszins te verzachten. Het volume wat hoger natuurlijk, dat scheelt ook. De New Yorkers van Internal Bleeding mogen de spits afbijten met hun nieuwe album. Sinds 1992 introduceerden ze de zogenaamde total fucking slam binnen de death metal. Of ze claimen die eer toch, die ook wordt begeerd door genregenoten Suffocation, Dying Fetus en Devourment. Wat kan het ons verdommen, als ze maar beuken. Internal Bleeding gaat terug naar hun demo ‘Invocation Of Evil’ uit 1992 en toont aan dat de band na al die jaren nog net zo brutaal en urgent kan klinken als in het begin. Grooves, melodie, riffs en een enorme ontlading domineren de nummers. Vijftien jaar heeft de plaat namelijk op zich laten wachten, dus de heren hebben een overdosis frustratie te ventileren. Niet elk nummer is even geslaagd, maar de plaat mag er zeker zijn. Gastbijdrages zijn er trouwens van Terrance Hobbs en Frank Mullen (beiden Suffocation) en oudgediende strot Frank Rini, met wie Internal Bleeding alles heeft bijgelegd. Terug naar het verleden is wat deze plaat ademt, en soms is daar eigenlijk niets mis mee. Annihilated komt uit Los Angeles, en al is de band geformeerd in 2010, op een ep na is dit hun echte debuut. De leden van deze extreme deathmetalfreaks zijn dan ook actief in bands als Abysmal Dawn (nieuwe plaat ‘Obsolescence’ op Relapse), Grotesque, excretion en Arkaik. De death metal is brutaler dan die van IB, met een ruigere strot, meer blasts, meer oorverdovende riffs en ook een stuk sneller en pompender. ‘Eradication Profits’ bijvoorbeeld leunt behoorlijk dicht aan bij grind, al blijft het death metal. Tempowissels, maniakale zang en goede riffs, meer moet dat niet zijn. Een resem gasten maakt het plaatje compleet en geeft meteen aan dat, zelfs bij hun debuut, er respect is voor deze heren: Sven De Caluwe (Aborted), Monte Pittman (Prong), Peter Truax (Vesterian en Eric Stobel (Plaguereaper). Hod komt uit San Antonio en overdondert ons met de opvolger van ‘The Uncreated Demo’. Een demo die een opstap was naar de opvolger van hun debuut ‘Serpent’ uit 2009. Het kwintet kende de nodige tegenslag tijdens de opnames en dat is er ook een beetje aan te horen. De heren spelen blackened death metal, of black’n’roll, we kunnen kiezen. En ze kunnen het ergens wel hoor, maar net niet goed genoeg om indruk na te laten. Het knalt, maar niet genoeg. De zang enerveert, de riffs zijn net niet goed genoeg, en zo is het eigenlijk met alles wat deze plaat betreft:net niet goed genoeg. De hond is even stil, wij zijn onze frustratie grotendeels kwijt, voor het ogenblik toch.