Na drie platen op krap drie jaar tijd neemt het viertal Parquet Courts even een pauze. Of ze in een identiteitscrisis gesukkeld? Het lijkt wel op dat laatste. Zo werkten ze samen met de psychedelische rockers PC Worship. Die samenwerking doopten ze PCPC. Daarnaast werkten de twee spilfiguren van Parquet Courts, Austin Brown en Andrew Savage, ook nog aan Parkay Quarts. Voor dit album kregen ze hulp van vrienden zoals Jef Brown (Jackie-O Motherfucker) en Bob Jones (Eaters). De opnames van deze album kregen een zelf opgelegde beperking. Alle nummers zijn opgenomen met een four track. Beperkte middelen, maar soms maximaal effect. Opener Every Day It Starts klinkt eenvoudig in zijn loomheid. Die houding krijgt zelfs bijna iets lethargisch. In Content Nausea horen wij dan weer een aanklacht tegen de overdadige berichtgeving in de Westerse media ten opzicht van het echte nieuws dat er te rapen valt tijdens revoluties. Hier en daar komt ook de meer contemplatieve kant van de heren boven. Slide Machine klinkt zeer seventies. Een beetje laidback, psychedelisch nummertje. Pretty Machines is dan weer het beste Pavement-nummer dat we in jaren hoorden. Heerlijke trompetjes ook op het einde van het nummer. Een scheut Suicide vermengd met al die andere invloeden horen we in Psycho Structures. Tijdens hun versie van These Boots Are Made For Walkin worden Nancy Sinatra en Lee Hazelwood kopje onder geduwd in een lofi-bad. Zoals het goede artiesten betaamt hebben die twee jongens van Parquet Courts hier een zijstraatje ingeslagen. Wegens hun raffeligheid zijn zijstraten vaak interessanter dan de hoofdstraat.