Chroniqueur: het is zon woord dat we in elke recensie over Don DeLillo zien opduiken. We hebben ons best gedaan om in dezelfde val te trappen, maar wie De Engel Esmeralda leest, kan niet anders dan soortgelijke omschrijvingen in de mond te nemen. Ja, de Amerikaanse auteur weet perfect de polsslag van de moderne tijd weer te geven, met zijn verhalen over consumptie en vervreemding. Het boek bevat verzamelt verhalen geschreven tussen 1979 en 2011, en zijn stokpaardjes blijven altijd dezelfde. We moeten toegeven dat onze geschiedenis met DeLillo niet rimpelloos verliep. In Witte ruis zijn we vier keer begonnen en alleen de laatste keer viel de puzzel bij ons in elkaar. Ook De Engel Esmeralda was een langere zit dan het boek misschien verdient. Het grote probleem is de stijl waarmee DeLillo schrijft. Zijn verhalen mogen dan inhoudelijk van heel wat intelligentie getuigen, qua vorm ogen ze vaak kunstmatig. Dialogen tussen vreemden worden meteen intellectuele discussies, er is geen plaats voor banaliteit. Alle mensen in DeLillos wereld, hoe sociaal gehandicapt ze ook mogen zijn, zijn betrokken en opgevoed. Daardoor worden ze helaas ook altijd een beetje ongeloofwaardig. Het is alsof je bij het lezen van DeLillo voortdurend beseft dat niet de personages maar de postmodernistische schrijver aan het woord is.
Dat neemt niet weg dat DeLillo ons soms wel onverwacht bij de lurven neemt. Sterke verhalen zijn onder andere De Schepping, waar een man en vrouw vastzitten op een tropisch eiland, omdat alle vluchten overboekt zijn en De ivoren acrobate, over een vrouw die zich na een aardbeving niet meer kan ontdoen van de angst die ze opgelopen heeft. Het beste verhaal is echter het titelverhaal, waarin we kennis maken met zuster Edgar, een kloosterzuster van de oude stempel, die probeert te overleven in de Bronx. Als een jong meisje verkracht wordt en van een flatgebouw wordt gegooid, duiken er al snel geruchten op van een wonder. De gedaante van het meisje zou te zien zijn op een reclamebord wanneer een trein voorbijrijdt. Heel de stad staat in rep en roer, maar ook zuster Edgar wil graag geloven in de engelenverschijning. Het is een moderne parabel, zoals wellicht alleen chroniqueurs dat kunnen schrijven.