Na de losse flodder Red Madrassa rijdt de eindeloze Muslimlim karavaan weer de goede richting uit. De op zevenhonderd exemplaren uitgebrachte cd Jebel Tariq verrast nooit, maar lijkt terug te grijpen naar de zeer politiek geïnspireerde (en wat mij betreft creatiefste) periode van Muslimgauze, begin jaren negentig. Opzwepende etnische percussie, spastische breaks, vervormde oproepen vanuit minaretten en geagiteerde (semtex onder een burka begint na een tijdje te jeuken) vrouwenstemmen. De verpakking toont de vermoeidheid en wanhopige vastberadenheid van een oudere moslim die met zijn kleindochter even verpoost achter een theetafeltje dat voor tweederden wordt ingenomen door zijn geweer. En martelaar Bryn Jones zag vanuit zijn Paradijstuin dat het goed was.