2004 wordt het jaar van Roel en Don Funcken, de Nederlandse broers achter Funckarma, Scenic en Quench. Niet dat ze met releases op onder meer Delikatessen, Toytronic, Isophlux, U-Cover, Aim, Clone, et cetera te klagen hadden. Toch lijkt de carrière van het duo nu pas echt in een stroomversnelling te zijn gekomen. Dit jaar verschijnt er immers werk op toplabels Warp en Skam. En daarmee treden ze wat Warp betreft- in de voetsporen van landgenoot Speedy J. Met Shadow Huntaz verkenden ze op Corrupt Data (Skam) recent nog (min of meer) onbetreden hiphopterritoria. Als Quench kleuren ze op hun tweede album voor het Antwerpse U-Cover hun warm klankenspectrum en knisperende ritmes netjes binnen de afgebakende IDM-contouren en dat is een beetje jammer. Dat was zo op A Journey Into Electronix en op Dyn is dat niet anders. Er is zo weinig progressie en variatie enerzijds en zon overaanbod aan identiek klinkende releases anderzijds dat we op den duur enkel nog de pioniers van het genre (Autechre, Aphex Twin) dreigen te onthouden. Van de middenmoot blijven verder enkel Arovane, Funkstörung of Funckarma in het geheugen plakken. Hoewel best wel een mooie en onderhoudende plaat, zal Dyn niet de geschiedenisboeken ingaan. Véél te snel na Syrup, Bones And Toast (op het sublabeltje U-Cover40) is er alweer een nieuwe cd van het Britse Iyunx Productions en ook die zal helaas nimmer als historisch relevant worden betiteld. Om meteen elke vorm van kritiek te pareren, staat er in de inlay zelfs letterlijk This Album Is Not Innovative geschreven. Blijft over: melodieuze, licht melancholische, weliswaar ambachtelijk gemaakte IDM op een bedje van ambient en dub à la The Orb. Nog meer van datum, deze keer via het Australische Room40 label waar we verder ook werk aantreffen van onder meer DJ Olive, Scanner en David Toop. Dat John Chantler momenteel met het idee rondloopt om een psychrockband op te richten om daarmee Monoke vanuit die invalshoek te interpreteren, is het enige echte goede nieuws. Na enkele kwalitatief ietwat mindere releases verkeert het Duitse 10 inchlabel Delikatessen (Lusine ICL, Metamatics, EU, Lilienthal, ) met Poshing Soil opnieuw in zeer goede doen. De vier originele nummers van Deru (= Ben Wynn) verschenen eerder op het album Pushing Air (Neo Ouija); de 10 biedt vier remixen door respectievelijk Lusine (Soulik), Lo Grey Beam (Din), Xela (You Haunt Me) en Ginormous (Flux Of Humor). De teneur is donker, beetje somber zelfs bij momenten, maar altijd intrigerend. Stilistisch wordt er geswitcht tussen downtempo techno met zondagluie hiphopbeats en donkere ambientpassages (zelfs met gitaar- en harpgeluiden bij Ginormous). Samen met Eu en Funckarma zonder meer de hoofdschotel in de delikatessenwinkel!