Wat kan er nog over deze plaat worden geschreven of gezegd dat al niet eerder in andere bladen of in het artikel van dit nummer is verschenen? Dat elke rockliefhebber deze plaat moet beluisteren? En dan het liefst de eerste keer in zijn volledigheid, want het is pas dan dat de diversiteit van deze plaat tot zijn recht komt. Niet dat ieder die de plaat beluistert alle tracks even goed zal vinden. Het hangt een beetje samen met de eigen muzikale voorkeuren. Voor mij spettert en knalt deze plaat vooral in de eerste helft. De drie eerste tracks, Centuries Of Sin met Cronos, Red War met Max Cavalera en het sublieme Shake Your Blood met Lemmy zijn stuk voor stuk beukende klassiekers in wording. Het verwondert dan ook niet dat de track met Lemmy tot single werd verkozen waarrond dan ook nog eens een spetterende videoclip werd ingeblikt. De nummers met Mike Dean (Corrosion Of Conformity) en Kurt Brecht (D.R.I.) zijn ook best te pruimen, het hardcorehart zit op de juiste plek. En dan valt voor ondergetekende de pudding in elkaar. Natuurlijk, alle tracks getuigen van Grohls metalkunnen, de zangers schitteren glorieus, maar Lee Dorrian bijvoorbeeld is nooit een favoriet geweest, en de track Ice Cold Man haalt volledig de vaart uit de plaat na de vijf voorgaande brainslashers. The Emerald Law is daarna klassieke St.Vitus, en daarna is het helemaal schreeuwen met de pet op. Afsluiter Sweet Dreams met King Diamond jaagt ondergetekende bijna letterlijk de gordijnen in, maar Mercyful Fate en hun flegmatieke zanger hebben het zo altijd gehad: love m or hate m. Hier ten huize is het dat laatste. Maar toch, petje af voor Grohl. Het blijft een tour de force. Een éénmalig project heet het. Het is te hopen, want zo blijft deze plaat een uniek document. Indien niet, zal de boel gauw verwateren tot een slap trucje.