Vier interessante maar heel diverse singles op een hoopje. Het eerste is een split van twee Franse bands. Chevreuil heeft reeds een door Albini geproduceerd album, Chateauvallon, in de koffer, en brengt hier een volledig nieuwe track. Het duo heeft een gastgitarist (Sam C.) toegevoegd aan hun geluid, maar blijft heel schatplichtig aan Shellac. De samples van hun vroeger werk zijn verdwenen ten gunste van simpeler en spontaner mathrock. Ze klinken minder kaal en rauw dan hun grote voorbeeld, en het resultaat is het mooie Commando. Room 204 uit Nantes heeft meer geluisterd naar Storm & Stress, en Don Caballero dan hun geestverwanten Chevreuil. Het duo gitaar / drums houdt het eveneens instrumentaal en kan gerust naast zijn Amerikaanse voorbeelden gedijen. Leuke single, die doet uitzien naar een nieuwe volledige cd van beide bands.
Van Viki hoorde ik een tijdje gelden een splitcd met Hair Police. Het bevreemdende geluid van deze dame intrigeerde me mateloos. Deze single is het resultaat van een zoektocht naar ander werk van deze geschifte deerne, minder noisy elektronica dan op de cd, wel een vreemd soort electroclash voor intellectuelen. Er kan op de twee nummers net niet worden gedanst. Het klinkt als een kruising van het zwoelste van Miss Kitten met de hilarische gestoordheid van Miss Pussycat, die gekke dame van het duo Flossie & The Unicorns. Vikis frêle stemmetje bovenop sciencefictionachtige elektronica heeft het iets charmants. Wie terug verlangt naar de zweepslagjes van Throbbing Gristle in een discokleedje, moet op zoek naar dit schijfje.
Van het plaatje An Introduction To Mayhem snap ik eigenlijk de ballen. Het lijkt een introductie tot een of ander festival van de fantastische film, met de nadruk op de griezelelementen. De muziek is bevreemdend en verwarrend, er is geen touw aan vast te knopen, of het zou er één moeten zijn van hennep. De soundtrack bij een obscure low-budgetfilm zou het ook kunnen zijn. Een trip doorheen klassieke soundtracks voor horrorfilms. Dit soort spul verschijnt alleen op single, en dat is misschien de reden waarom dit formaat me nog steeds aanspreekt.
Om te besluiten nog een splitsingle. Beide bands komen uit Chicago, het mekka van de tegendraadse muziek. Neon Hunk heeft reeds een cd uit op het gerenommeerde Load (Smarmybob) en raast hier door vijf korte nummertjes, die klinken als Caroliner Rainbow die een spelletje grind spelen met Pokémon. Ze hebben met Caroliner tevens hun verkleedpartijen en bizarre liveshows gemeen. My Name Is Rar Rar bestaat uit enkele heren die onder meer met Walter Weasel in The Flying Luttenbachers speelden. De twee tracks zijn onvervalste no wave in de trant van Mars en DNA, maar dan met een speedpilletje achter de kiezen. Live ook hier veel kostuums en muzikale gekte, een mooie kennismaking met de toekomst van de geschifte kant van het muzikale spectrum. Laat ze maar eens samen onze regionen komen opzoeken.