Zacht kraken. Schuifelende geluiden en fluittonen. Miniatuur drones. Een aarzelende gitaar, een onbestemde cello en warme Moog-klanken. Welkom bij de nieuwe Múm. Nadat Gyda Valtysdóttir in September 2002 de band verliet om zich te concentreren op haar cello studies werd Múm een trio.Het rijk geschakeerde geluid van hun Fatcat-debuut Finally we are no one wordt echter met verve gehandhaafd. De drie resterende leden wisselen immers even vlot van instrument als de gemiddelde 16-jarige van lief. De songs worden laag voor laag ingekleurd met akoestische en electronische geluiden. De wind blaast door de kieren, het hout kraakt en het water sijpelt zacht naar binnen. (De plaat werd opgenomen in een verlaten weerstation in het zuidwesten van IJsland.) De hoge, hese stem zorgt voor een kinderlijk element in de muziek, waarbij de grens tussen infantiel en naïef flinterdun is. Het clair-obscuur van Kristín Anna Valtysdóttirs zang tegen de achtergrond van de nauwgezet opgebouwde geluidstexturen onthult sprookjesachtige landschappen met donkere onderstromen. Te consumeren bij schemerlicht.