Een probleemgeval. Dat is de Amerikaanse componist Raymond Scott (1908-1994). Hij is een muzikaal genie en uitvinder, maar wist eigenlijk nooit wat hij eigenlijk wilde. Hij leidde jazzgroepen, zonder dat hij de muziek die hij daarmee speelde, jazz wenste te noemen. Daarnaast ontwikkelde hij als uitvinder elektronische muziekinstrumenten en maakte daar ook veel muziek mee onder meer voor tekenfilms en radio- en televisiereclame. Op het Nederlandse label Basta verschenen prachtige en belangwekkende albums als ‘Soothing Sounds for Baby (drie delen voor kleintjes van 0 tot 6, 6 tot 12 en 12 tot 18 maanden oud). Ook verscheen een box met twee cds: ‘Raymond Scott – Manhattan Research Inc.’, met Scotts elektronische muziek uit de jaren vijfig en zestig.
Daarnaast verschenen bij Basta cds met Scotts zogenaamde jazzmuziek, zoals recentelijk The Unexpected van Raymond Scott & The Secret 7 en de dubbelaar Microphone Music van The Raymond Scott Quintette. Wat al deze releases kenmerkt, is de voorbeeldige uitgave met inlays met complete essays en achtergrondinformatie. Verder zijn de oude geluidsopnamen opgeknapt en van oneffenheden ontdaan.
Dat Scotts Quintette zes leden telde en The Secret 7 uit niet bij naam genoemde kopstukken uit de Amerikaanse jazzscene omstreeks 1960 bestond (alleen de naam van mondharmonicaspeler Toots Thielemans is zeker), is curieus, maar daar gaat het niet om.
Waar het om gaat, is de muziek. En daar openbaart zich het manco. Scotts jazzmuziek laten we het toch maar zo noemen- is helemaal niet slecht. Hij schreef pakkende, sprankelende melodieën en werkte met goede muzikanten. Veel succes had hij echter niet. En dat is ook wel te begrijpen, gezien de vele goede jazzmuziek die in die tijd werd gemaakt.
Het probleem achteraf met deze twee albums is dan ook dat de muziek allerminst slecht genoemd kan worden, maar dat het nou ook niet echt bijzonder is. Daarbij komt dat veel stukken op The Unexpted eigenlijk erg triviaal klinken. Voor Microphone Music geldt dat minder. Dit dubbelalbum is, naar verluidt, het eerste album waarop de microfoon bewust als instrument werd ingezet. Zonder microfoon geen muziek, schijnt Scott gezegd te hebben. Althans op de plaat. Daarin had hij gelijk. De muziek op Microphone Music is volgens Scott speciaal gecomponeerd met de microfoon voor ogen. Hoor je dat ook? Nou
, niet echt.
Het belang van Scott wordt er niet minder om, maar deze twee cds dragen daar niet aan bij.