2004 wordt het jaar van Roel en Don Funcken, de Nederlandse broers achter Funckarma, Scenic en Quench. Niet dat ze met releases op onder meer Delikatessen, Toytronic, Isophlux en U-Cover te klagen hadden. Toch lijkt de carrière van het duo nu pas echt in een stroomversnelling te zijn gekomen. Dit jaar verschijnt er immers werk op toplabels Warp en Skam. En daarmee treden ze wat Warp betreft- in de voetsporen van landgenoot Speedy J. Met Shadow Huntaz verkenden ze op Corrupt Data (Skam) recent nog (min of meer) onbetreden hiphopterritoria. Als Quench kleuren ze op hun tweede album voor het Antwerpse U-Cover hun warm klankenspectrum en knisperende ritmes netjes binnen de afgebakende IDM-contouren en dat is een beetje jammer. Dat was zo op A Journey Into Electronix en op Dyn is dat niet anders. Er is zo weinig progressie en variatie enerzijds en zon overaanbod aan identiek klinkende releases anderzijds dat we op den duur enkel nog de pioniers van het genre (Autechre, Aphex Twin) dreigen te onthouden. Van de middenmoot blijven verder enkel Arovane, Funkstörung of Funckarma in het geheugen plakken. Hoewel best wel een mooie en onderhoudende plaat, zal Dyn niet de geschiedenisboeken ingaan. Véél te snel na Syrup, Bones And Toast (op het sublabeltje U-Cover40) is er alweer een nieuwe cd van het Britse Iyunx Productions en ook die zal helaas nimmer als historisch relevant worden betiteld. Om meteen elke vorm van kritiek te pareren, staat er in de inlay zelfs letterlijk This Album Is Not Innovative geschreven. Blijft over: melodieuze, licht melancholische, weliswaar ambachtelijk gemaakte IDM op een bedje van ambient en dub à la The Orb. Kettel is de Nederlander Reimer Eising en met Volleyed Iron heeft hij wel een heel erg mooie cd afgeleverd. Het album opent met ingetogen pianoklanken die een beetje doen denken aan sommige stukken van Erik Satie, maar dan aangevuld met spacy computergeluiden. De piano blijft overigens doorheen het ganse album een prominente rol spelen. In tegenstelling tot eerder werk op onder meer Kracfive, Planet Mu en Neo Ouija springt Eising deze keer heel spaarzaam om met ritmes. De nadruk ligt op sfeer, verstilling en qua klankkleur neigt hij bij momenten zelfs richting VidnaObmana. Na zich uitgeleefd te hebben met hiphop en IDM à la Plaid bewijst Kettel ook zijn mannetje te kunnen staan als ambientproducer. Na enkele kwalitatief ietwat mindere releases verkeert het Duitse 10 inchlabel Delikatessen met Poshing Soil en Viande De Gateau opnieuw in zeer goede doen. De vier originele nummers van Deru (Ben Wynn) verschenen eerder op het album Pushing Air (Neo Ouija), de 10 biedt vier remixen door respectievelijk Lusine, Lo Grey Beam, Xela en Ginormous. De teneur is donker, beetje somber zelfs bij momenten, maar altijd intrigerend. Stilistisch wordt er geswitched tussen downtempo techno met zondagluie hiphopbeats en donkere ambientpassages (zelfs met gitaar- en harpgeluiden bij Ginormous). Merkwaardig genoeg zijn de vier nieuwe Beefcakenummers even intrigerend op 33 toeren als op 45. Naargelang uw humeur kan u kiezen tussen respectievelijk onderkoelde, downtempo elektronica en nerveuze breakbeats waarbij de gebruikelijke industrialelementen nog meer worden geprononceerd. Samen met EU en Funckarma zonder meer de hoofdschotel in de delikatessenwinkel!