De New Yorkse componist Branca verwierf faam met zijn overweldigende concertsymfonieën voor luide, versterkte gitaren. Na het vorige jaar verschenen Ascension graaft Acute opnieuw in s mans verleden. Solodebuut Lesson N° 1 verscheen eertijds (1980) als single op 99 Records, een Manhattan-label dat de wereld later Liquid Liquid en ESG schonk en zo indirect bijdroeg aan de hiphopcanon. Dit is de sleutelplaat uit Brancas oeuvre, de blauwdruk van een revolutionair concept. Branca gooit de deuren tussen populair en klassiek open. Hij behoort tot de eerste generatie die opgroeit met rock. De man leert het métier in de roestige nowave-groepjes Theoretical Girls en The Static. Zwaar onder de indruk van de elektrische raga van LaMonte Young en de minimale composities van Glass en Reich, besluit hij eind jaren zeventig beide liefdes te combineren. Branca componeert voor rockbezetting. In het titelnummer experimenteert hij overtuigend met rinkelende boventonen en gecontroleerde feedback. Een hoog volume en een kraakheldere productie ondersteunen repetitieve riffs in alternatieve gitaarstemmingen. De b-kant Dissonance lonkt met een sleurende ritmesectie, inclusief klopboor en aambeeld, en gitaren die bloeden als hemofiliepatiënten naar smerige instrumentale stadsrock. Als toemaatje is er Bad Smells. Vijf gitaren plus bas en drums poten een imposante overzichtsmedley neer. Deelnemers Ranaldo en Moore vinden er de bouwstenen voor hun carrière als succesvolste Amerikaanse indierockgroep. Verplichte kost, en niet alleen voor noise-historici.