Foei toch, McFly heeft alweer de tijdsmachine laten doordraaien en we bevinden ons in de late seventies, stoeiend met diverse stijlen. Maar er schijnt iets mis te zijn, want het lijkt wel een geheel andere dimensie; waar punkers met afros op plateauzolen lopen, vreugdevolle hells angels disco dansen op de dansvloer en soul-funkconcerten een broeinest zijn van anarchistische activiteiten onder leiding van een beleefde Ozzy. Een overvloed aan muzikale kruisbestuivingen heeft kennelijk ons continuüm zwaar ontwricht tot groot genoegen van een merkwaardige samplist. Men neme een vrouwelijke discoster, laat deze een transformatiekliniek binnengaan om haar er vervolgens als klein kaal ventje naar buiten te laten wandelen. Dat is kort gezegd het verhaal van de andere Donna Summer die om juridische redenen terug zichzelf geworden is. Jason blijft doen waar hij goed in was, namelijk gemoedelijke nostalgie tot state-of-the-art plunderphonica verheffen. Jawel, draai die stoffige progrock op 45 lollige gabbertoeren en voeg daar nog een portie van die verknipte disco-tronica met een slijmklodder funk & glitch verkrachtingen bij. Wie we zoal horen: puzzelstukjes en flarden van The Who, Foreigner en Talking Heads. Om de drumsolos van Ringo en Forrests eigen uit-de-kast-liefde ELO niet te vergeten. Enige muziekkennis is trouwens totaal overbodig want het swingt optimaal. De 15-minuten faam worden voorlopig verlengd, of is dat eerder de verdienste van zijn krulpruik tijdens recente live optredens? This aint no party, this aint no disco wordt nog lang gescandeerd en laten we dat maar meteen relateren aan het hoesontwerp.