Snaren en snarenmonsters. De gitaristen Gary Lucas en Marc Ducret behoren daartoe. Maar ook de Nederlandse luitspeler Jozef van Wissem. Van Wissem is iemand die moderne muziek maakt op een instrument dat we kennen van de schilderijen van Jeroen Bosch en uit televisieseries rond Robin Hood-achtige figuren: een open haard, mensen met flinke bierpullen en een luitspeler. En net als Lucas en Ducret beheerst hij zijn instrument tot in de puntjes.
Niet alleen de klank van Van Wissems luit herinnert aan de middeleeuwen, ook de introverte, bescheiden melodieën lijken naar die tijd te verwijzen. Op Simulacrum zorgen spaarzame elektronische klanken voor een eigentijdser gevoel. Vreemd genoeg vloeken de elektronische geluiden absoluut niet met die van de luit. Zo ook kleurt Gary Lucas slidegitaar fraai met de luit op Diplopia. Een zekere mate van vervreemding doet zich niettemin wel voor als de middeleeuwen zich vermengen met de blues. Als luisteraar dien je je open te stellen voor klanken en klankcombinaties die je doorgaans niet hoort. Maar de beloning is er naar.
Ook voor Ducrets Qui Parle? geldt dat. De Fransman maakte deze cd met een grote groep musici en enkele vocalisten, van wie bassist Bruno Chevillon, toetsenman Benoit Delbecq, tubaist Michel Massot en trombonist Yves Robert de bekendsten zijn. De meeste stukken laten Durcret horen in kleine(re) bezettingen, waarin de gitaar nu eens scheurend de aandacht opeist, om dan weer een subtiele structuur op te zetten in de achtergrond. Er wordt voortdurend veel geïmproviseerd, maar de band met rock (en avantrock) wordt zelden uit het oog verloren.