nkele jaren geleden begon de Texaan Brett Johnson met een pre-emptive strike tegen de criticasters die profeteerden dat house zou doodbloeden. Onder de vleugels van zijn eigen label Aesoteric en zowat elke noemenswaardige platenmaatschappij uit de scene begon hij aan zijn opmars, gewapend met eigen precisiedansvloerbommen en een dodelijk efficiënte mixtechniek. Dankzij zijn Bounce ep werd hij al gauw beschouwd als de eenzame ridder die het doembeeld te bekampen dat over het genre hing. De schijf verscheen op het label Classic van Derrick Carter en Luke Solomon, die de overigens minzame en vredelievende man nu vroegen om een selectie te maken uit hun catalogus en die aan mekaar te rijgen. Een goed idee dat vele liefhebbers die geen vinyl kopen, zal plezieren. Bovendien is de mix van Johnson verreweg subliem. Uiteraard passeert Carter de revue, onder meer met zijn existentialistisch zelfonderzoek Where You At?: There must be more! De Tiefschwarz broertjes worden vertegenwoordigd met twee nummers uit de periode voor hun bekering tot de electroclash. Verder valt ook de veelgedraaide swing housetrack House of Mouths van Mike Dixon op en uiteraard Brett Johnsons eigen Jiffy Pop – dat overigens niet alleen een Amerikaans drankje blijkt te zijn, maar ook een koosnaampje voor de Brusselse deejay Geoffroy, waarmee hij ooit samenwerkte. Een betere afsluiter dan de tegendraadse Pepe Bradock remix van Iz & Diz Mouth hadden we overigens niet kunnen bedenken: het is wellicht een van de mooiste en meest vernieuwende houseplaten sinds lang. Truly Classic.