Iedereen slaat alsmaar vaker aan het remixen, dus waarom zouden wij dat ook niet een keertje doen, dachten deze fransen. Maar waarom het werk van anderen remixen, als we zelf al vijf cds hebben uitgebracht? Zo ontstond het idee bij Shunatao om hun eigen werk onder de loep te nemen en dat opnieuw te interpreteren. Dit zesde album biedt zodoende een nieuw kleedje voor een aantal songs uit de vijf voorgaande werkstukken van dit bricoleerpopgroepje. Voor ons is deze eerste kennismaking verwarrend door de diversiteit van de aanwezige liedjes. Het openingsnummer doet ons denken aan Renaldo & The Loaf, maar we horen verder zowel Slavisch aandoende kermisdeuntjes, vreemde popliedjes, vaudevilleachtig chanson en een punkbluestrack. Dwars zijn ze in elk geval, wars van elke hype eveneens, maar de vele referenties die in de pers opduiken aan ons eigengereide Deus is duidelijk te hoog gegrepen. Positief is wel dat de evolutie van de band zelf, van experimenteel tot pop met weerhaakjes, doorheen de plaat goed is te volgen. Maar boeiend is iets anders. Bij vlagen interessant, maar meestal is deze tribute behang met bloemetjes, en daar houden we niet zo van.