Transpiratie werkt, zweet parelt op hun voorhoofd en de vale kleur van hun laptopscherm is het enige lichtpunt in deze donkere nacht. Ruispunt. Zoektocht. Inspiratie werkt, juli 2003, ik zak onderuit met de eerste sampler van Jemenfish in mijn koptelefoon. Hij heet Anyone Seen My Rubber Duckie. De titel is een miskleun, de opener van de cd is dat niet. Last Song Of July van Wixel blijft een zomer lang door mijn hoofd zweven. Heerlijk geluid, zoete droom. We duikelden verder de afgrond in en botsten tegen Halofaust en Daknam aan. We tikten de recensie uit en sloten af met beloftevol. Hoeveel beloftes blijven voor eeuwig en altijd een belofte? DIY is alles en eigenlijk ook niets. Een begin en vaak ook een eindpunt. Zes maanden later ontmoet ik Wixel voor het eerst. Ik kan het nummer en de bijhorende plaat niet van me afschudden. Meer dan een belofte is hij een volbloed talent. Klaar om de wereld te veroveren. Een planeet op zich, de baan rond de aarde wordt in snelheid genomen. Juni 2004, Jemenfish dropt drie cds in mijn bus. Eén luisterbeurt ver en ik beslis om eeuwig van I Hate You!!! te houden. Het is een paradox en het is opnieuw Wixel. Jemenfish, het is een collectief, een kennel jonge wolven, ze komen uit de Brusselse rand en ze zijn op deze plaat amper één jaar ouder, één jaar van transpiratie en inspiratie. Zoektocht, groeitocht. Ze zijn vaak meer dan beloftes. Ik leun tegen Sinusjog aan en wens hem veel sterkte. Hij staat op één been, balanceert op de slappe koord tussen proberen, lukken en ook wel eens mislukken. Hij valt en begint opnieuw. Niet al zijn nummers zijn even goed, maar wel goed genoeg om zijn evenwichtsoefening niet te staken. Je hoort nog van hem. Volhouden is een synoniem voor transpiratie. Ik luister naar Ansatz Der Maschine en weet waarom hij onlangs in de prijzen viel. Wie Multiphonic Moscow en Ilusion Of An Elelphant uit zijn vingers kan knijpen, kent de knepen van het vak. Hoofdbuiging. Respect en klaar voor het grote werk. Het is nacht en ik plaats Rooster Finished in een loopje. Het volume staat zo stil dat ik wel bang moet worden. Niemand lacht. Ik herken de slang, de typische woordenbrij die Siaz en Homesick Nomad over, onder en rond het nummer spinnen. Ze zijn twee derde van Cavemen Speak. Ze wonen in mijn stad en ook zij ondertussen meer dan zomaar jonge beloftes. Ooit maken ze die ene plaat, die klassieker waar we al drie jaar op wachten. Hoopvol. Transpiratie, inspiratie, DIY is vaak het beginpunt, hun eindpunt is onbekend. Zo hoort het. Te ontdekken, laat dit geen parels voor de zwijnen zijn.