We zijn van goeden huize en de stapel cds die op ons ligt te wachten, is torenhoog. Het is ons lot, meer valt er niets over te zeggen en zeuren is al helemaal uit den boze. Not done & politically incorrect. Elektronica knettert zacht en het gereutel van onze versleten wasmachine loopt perfect uit de maat. Ze is getraind en vooral, ze is goed afgesteld. We zijn op zoek naar een rustpunt en gooien Landau in de ether. Is dit het?, hadden we ons bij de eerste luisterbeurt afgevraagd. Jawel, stellen we nu opnieuw vast en vooral, meer verwachten we niet. Heimwee is misschien nog de beste manier om Landau van Mantler te omschrijven. Heimwee naar goed georkestreerde seventiesdeuntjes, heimwee naar goed gebalde songsmeden als Burt Bacharach en Henry Mancini. Amper vijfendertig jaar jong is de Canadees Chris Cummings, maar toch slaagt hij er wonderwel in om in de buurt van zijn grote voorbeelden te komen. Op het eerste gezicht is Labau een collectie van light soul & funk hitjes die perfect onze herinneringen bij een zaterdagmorgen-ergens-in-de-vroege-zeventig kruiden, op het tweede gehoor is Labau een erg goed geproduceerde popplaat. De Fender Rhodes zoemt raak, een Wurlitzer brengt verstrooiing en de arrangementen zijn ijzersterk. Er valt geen speld tussen te krijgen. Laat Frank Sinatra de vocals van College Park opnieuw inzingen en je hebt een wereldplaat. Ergens binnen jaren 70, we spelen met onze legoblokken, de radio ruist tussen twee posten in, light soul. Meestal kiezen we voor het eerste, heel af en toe voor het tweede.