Symboliek. Op de platenhoes van Juxtaposition staat een flatgebouw. In de achtergrond bouwt men een tweede deel bij en in het parkje voor het betonnen gevaarte wandelen mensen. De mensen zijn scherp, het beeld van het flatgebouw is wazig en onzuiver. Radian, die ongrijpbare parel uit Wenen brengt zijn derde full lenght uit en in onze koptelefoon horen we drie krachten die zich met elkaar verstrengelen. Links, de openheid en virtuositeit van Tortoise, rechts hun fascinatie voor de metaalmoeheid van Einstürzende Neubauten en ergens halfweg middenin, de gapende leegte van onze hoofd dat op zoek is naar rust. Tortoise is geen toevallige referentie, Radian verhuisde onder de impuls van John McEntire, percussionist van Tortoise, naar het Thrill Jockeylabel. McEntire en ik delen dezelfde fascinatie, te weten Radiandrummer Martin Brandlmayr. Shift, het openingsnummer toont perfect aan wat we bedoelen: een niet toe te wijzen klank trekt de plaat uit de startblokken, dan komt het soepele drumspel van Brandlmayr die de muziek, geluid is vaak een betere omschrijving, de juiste weg wijs. Negen nummers lang stuurt de groep de plaat voor zich uit. Strak en welomschreven volgen ze een welomlijnd parcours. Er staat minder leegte op deze plaat dan op hun vorige Rec.Extern, toch is ook nu de stilte weer nadrukkelijk aanwezig. We blijven speuren en spieden, schudden Ontario nog eens binnenstebuiten. Elke milliseconde willen we kennen. De gapende leegte in mijn hoofd is al wat meer gevuld. Juxtaposition is een oerdegelijk brouwsel, een krachtige symbiose van hun kunnen, maar tegelijkertijd ligt ze net iets teveel in het verlengde van hun vroegere platen om echt te kunnen verrassen.