Wat te verwachten was, is gebeurd. De elfde editie van het Spaanse Sonarfestival werd nog een grotere overrompeling dan de vorige jaargang. Vraag is waar het festival anno 2004 voor staat. Is het nog steeds een speerpuntfestival, een up-date van geavanceerde muziek en multimediale kunsten of is het vooral the place to be, de ideale voorbode van de zomer. Feit is dat de geïnteresseerde muziekliefhebber op het festival steeds moeilijker aan zijn trekken komt. Concerten zijn overbevolkt, wachtrijen stapelen zich op en de vele zonnekloppers zijn toeristen die vergeten dat ze zich op een muziekfestival bevinden. Muziek als licht vertier, een bekend gegeven, maar net een gebeuren als Sonar zou niet aan die tendens mogen verzakken. Wie weet is de rol van het festival wel voorgoed uitgespeeld, wegens over the top, maar misschien vooral wegens niet meer essentieel. De tijd dat Barcelona voor sommige artiesten de enige Europese stopplaats was, ligt al lang achter ons. Concertpromotoren en boekingsagenten in Nederland en België houden evengoed de vinger aan de pols. Wie het voorbije en het aanstormende concertseizoen doorneemt weet dat men filevrij en in betere omstandigheden de hele line-up van het festival kan komen bekijken. Je hebt er wel de zon niet bij, maar u kwam toch voor de muziek? Wat de cdcompilatie betreft, merken we hier hetzelfde chauvinistische trekje op dat we ook al herkenden in de programmering van de laatste jaren. Heel wat Spaanse acts die niet altijd thuishoren op het festival en op deze verzamelaar. Vraag is wie de grootste sponsor van het festival is? Het Spaanse ministerie van Cultuur maakt een uitstekende kans om als goed antwoord uit de bus te komen.