Het bescheiden Estlandse Kohvirecords gaat gestaagd verder met het uitbrengen van interpretaties die hun landgenoten geven aan elektronische muziek. Deze bewijzen dat het soms niet verkeerd is om wat verder af te zitten van hippe steden, zo komen ze tot een onbevangen eigen geluid. Dit gaat zeker op voor de nieuwe telg in de Kohvi familie Paf of Paavo Eensalu. Hij opereert vanuit de afgelegen stad Võru vlakbij de grens met Rusland en Letland. De groeven van zijn eerste zes track EP laten een opgewekte strijd horen tussen retro keyboards en hedendaagse elektronica. De synthesizer muziek die in de jaren tachtig de hitlijsten aanvoerden met groepen als A-ha en Alphaville is duidelijk doorgedrongen tot het afgelegen Võru. Maar deze keer gaan de tenen niet krullen, de keyboard melodieën zitten stevig verankert in hedendaagse beats en geluidscollages. En hier staat Paavo Eensalu duidelijk met zijn twee voeten in het nu. De hippe vaak op hiphop gebaseerde beat patronen zijn sterk. Het contrast met de invulling van catchy synthesizer lijnen en allerlei andere geluiden die in vloeiende collages verweven zitten werkt goed. Paf laat een pretentieloze mix van heden en verleden horen, en maakt van een paar éénduidig te traceren invloeden een rijkgevuld eigen geluid.
Õunaviks is het nieuwe sublabel van Khovirecords en zal afgaande op deze release vooral moeten dienen om de digitale en analoge Estlandse muziek een eigen locatie te geven. Het project Kago van Lauri Sommer heeft de eer om de catalogus te openen. Sommer heeft een verleden in punk, folk, indie en merkwaardiger een koor dat oude muziek vertolkt. In zijn nieuwe project legt hij zich toe op folk, akoestische punk en traditionele singer songwriter in de beste Nick Drake traditie. De overwegend instrumentale songs zijn meestal uitgevoerd op de akoestische gitaar occasioneel komt er een piano aan te pas. De vocalen zijn in de moedertaal wat de songs voor buitenstaanders niet altijd vooruit helpt. Ze sluiten wel aan bij de bedrukte sfeer die de melodieën opwekken maar vormen toch een moeilijke hindernis. Door alle lo-fi door hoor je toch dat Lauri ook bezig is met techniek. Met wat geveinsde rudimentaire knoppen manipulaties worden de gitaar partijen soms moedwillig verstoord. Moet gezegd dat dit de songs dan meestal een moderner tintje geeft. En er ook voor zorgt dat het geen tristesse plaat wordt maar een positieve zelfs speelse uitstraling krijgt doorheen de neerslachtige sfeer.