Henry Cow. Veel Gonzo-lezers kennen deze legendarische formatie slechts van naam. Twee heruitgaven van ReR Megacorp op cd geven nu de gelegenheid de reden van hun faam te (her)ontdekken.
Henry Cow maakte beginjaren zeventig furore als een tegendraadse (pop)groep. De basis van haar muziek mocht dan wel pop zijn, andere muziekstijlen (folk, klassiek, eigentijdse gecomponeerde muziek, jazz, geïmproviseerde muziek), werden eveneens omarmd en ge- en misbruikt. Henry Cow maakte platen voor het toen nog alternatieve label Virgin.
Op de eerste (titelloze) plaat uit 1973 bestaat de groep uit Fred Frith (gitaren), Geoff Leigh (saxen), Tim Hodgkinson (toetsen, saxen), John Greaves (basgitaar) en Chris Cutler (drums). Voor de tweede plaat, Unrest (1974), wordt Leigh vervangen door Lindsay Cooper (fagot). Later komen de diverse musici weer terug om hetzij als vast lid, hetzij als gastmusicus medewerking te verlenen aan de volgende Henry Cow-producties.
Voor haar derde lp, Desperate Straights, ging Henry Cow een samenwerking aan met het (folk)trio Slapp Happy. Ook op de opvolger, de politiek extremere In Praise of Learning zijn de leden van beide groepen samen te beluisteren, maar toen Slapp Happy-leden Anthony Moore en Peter Blegvad hun onvrede uitten over het resultaat en het samenwerkingsverband verlieten, werd deze schijf uitgebracht als Henry Cow-plaat.
Wat de samenwerking van beide groepen speciaal maakte, was de unieke combinatie van het voorhoedegehalte van Henry Cow en de even fragiele als krachtige Weill-achtige stem van de Duitse zangeres Dagmar Krause van Slapp Happy. Het luidde ook het eind in van Slapp Happy (en indirect van Henry Cow). Na het vertrek van Moore en Blagvad bleef Dagmar Krause in Henry Cow en vormde met Frith en Cutler na het verscheiden van Henry Cow, een paar jaar later, het trio The Art Bears. Tot zover de korte geschiedenis. Waar het hier om gaat, is de muziek. Beide cds duren samen nog geen 75 minuten (de muziek had dus ook op één cd gepast), en laten Henry Cow op zijn best horen.
Desperate Straights is een ideaal vehikel voor de (mes)scherpe, cynische stem van Dagmar Krause. Praktisch alle (korte) songs zijn van de hand van het Slapp Happy-duo Moore/Blegvad, maar door de wijze waarop de songs geïnstrumenteerd zijn en door de instrumentale inbreng van de Henry Cow-leden is het toch ook wel een beetje een Henry Cow-plaat. Het weerbarstige Henry Cow-karakter komt het meest tot zijn recht op het acht minuten durende strenge slotstuk, Caucasian Lullaby, een stuk van Cutler/Moore.
In Praise of Learning’ start weer met een echt liedje (War), maar verandert vervolgens geheel van karakter; niet vreemd dat Moore en Blegvad zich er niet in konden vinden. De plaat bevat ook het 16 minuten lange Living In The Heart Of The Beast, waarin een bijna modern klassieke opzet klinkt, twee nummers die grotendeels al improviserende tot stand zijn gekomen en waarin voor die tijd gewaagde klankexperimenten centraal staan; en opnieuw een echt liedje, Beautiful As The Moon Terrible As An Army With Banners, met een glansrol voor Krause! Het belang van de muziek op de twee schijfjes wordt al snel duidelijk. Veel groepen die in de jaren tachtig en negentig zogenaamde nieuwe avantpop gemaakt hebben, zijn schatplichtig aan wat Henry Cow beginjaren zeventig presteerde, van Pere Ubu tot The Residents en Throbbing Gristle.
Na deze twee platen maakte Henry Cow nog twee albums: de dubbelelpee Concerts en de studio-lp Western Culture, met twee muzikaal extreme kantvullende stukken. Het zou prachtig zijn als ReR Megacorp ook die (én de eerste twee) platen heruitbrengt, bijvoorbeeld als één box, zoals ze eerder met The Art Bears deden.