Hè hè. Eindelijk eens géén album op het Excelsior label waarop in zichzelf gekeerde jongens met een calvinistische achtergrond muziek uit de verkeerde helft van de jaren zeventig (de eerste) naspelen en hun popjournalistiek verantwoorde obsessie voor de Beach Boys en de Byrds botvieren. Dit is een Moderne cd, met risicos, durf en vraagtekens! Under Byen komt uit Denemarken en de titel van hun tweede album is te vertalen als Ik ben het die de bomen bij elkaar houdt. Het achttal maakt sferische muziek, waarbij zangeres Henriette Sennenvaldt klinkt als een kruising tussen Kristin Anna Valdisdottir van Múm en een Björk die zich niet aanstelt. Deze cd zit vol verrassingen. Even mooie als rare ritmewiselingen, en een open geluid; de musici spelen sober en lijken hun egos opzij te zetten. Met Múm deelt Under Byen het talent voor de betovering, maar ook de verontrusting, het zowel goed als slecht aflopende sprookje. We horen zelfs dubachtige triphopritmes (of verbeeld ik me dat maar?), overgaand in een pianorecital. Batteri Generator knispert lekker en in Legesag klinkt een heerlijk weemoedige melodica op de achtergrond, terwijl Sennenvaldt in één speaker is gekropen. Wat fluistert ze daar in mijn oor? De complimenten voor Excelsior om het conservatieve huisgeluid los te laten en dit album hier uit te brengen! Volgende keer een Grime album?