De Irony Is A Dead Scene-ep op Epitaph uit 2002 bracht de carrière van The Dillinger Escape Plan in een opmerkelijke stroomversnelling. Vooral hun versie van Come To Daddy van Aphex Twin waarop Mike Patton de vocalen voor zijn rekening nam, opende de deur naar een breder publiek. Voorheen beperkte de aandacht voor de band zich tot het milieu van progressieve hardcore (genre Converge, Poison The Well, Knut, Botch,The Hope Conspiracy), dito metal en avontuurlijk ingestelde muziekfanaten. Deze zomer stonden ze op de podia van belangrijke/interessante festivals zoals Graspop Metal Meeting, State-X New Forms, Lowlands, Reading en Pukkelpop. Om die groeiende populariteit te ondersteunen, is er nu Miss Machine waarop wel één en ander is veranderd in vergelijking met voorganger Calculating Infinity. Die laatste cd dateert dan ook al van 99. Progressie staat in het repertoire van TDEP met rode viltstift onderstreept. De basiselementen op Miss Machine zijn nog steeds hardcore, metal, punk, noise en (free)jazz, maar er zit deze keer meer lijn in. De structuren zijn herkenbaarder, de elektronica explicieter, er is ruimte voor pauze, het geluid zit minder vol en de nummers zijn gewoonweg beter en meer songgericht waardoor het geheel ook verteerbaarder en iets minder complex is. Toch hoeven die-hardfans nu niet meteen het ergste te vrezen. Miss Machine is nog altijd stukken harder én inventiever dan de rest.