In het labyrint van steeds meer en nieuwe electrolabels is Ersatz Audio uit motorcity Detroit het lichtbaken in de duisternis. Zoals een kwaliteitslabel beaamt, wordt het aantal releases enigszins beperkt en is zelfkritiek geen taboe. Vlaggenschip is zonder meer Adult., de muzikale uitlaatklep van labelbaas Adam Lee Miller, maar daarnaast herbergt het label onder andere ook Magas, Goudron, Tamion 12 Inch en GD Luxxe. Als GD Luxxe geniet de Oostenrijker Gerhard Potuznik al aanzienlijke internationale bekendheid, niet in het minst door een aantal opgemerkte releases op onder meer Suction (Vendetta) en Interdimensional Transmissions (The 21st Door). Wat op zijn recentste cd meteen opvalt, zijn de toenemende (gitaar)rockinvloeden die de pure electro van het verleden een extra dimensie geven. Alle songs werden gecomponeerd met behulp van een akoestische gitaar. Computers, synths en drummachines kwamen er pas in de laatste fase bij. En dat is te horen. Potuznik heeft zijn eigen niche gevonden en bewijst met verve meer te zijn dan de zoveelste New Ordercloon. Waar de sound van GD Luxxe voornamelijk baadt in new wave, is de teneur bij Tamion 12 Inch veel meer punk. Ook schuwt dit trio schurende noise, dwarse ritmes en hoekige structuren niet. De vocalen van Kerry Biernott roepen herinneringen op aan The Slits, Delta 5, Crash Course In Science, Siouxsie And The Banshees en zelfs Crass. Lets Suffer is niet de meest voor de hand liggende plaat, maar wie er zich in vast bijt, wordt uiteindelijk beloond met een intrigerend album.
Iedereen kent weliswaar de new wavehits Sleeper In Metropolis en Our Darkness van Anne Clark, maar slechts weinigen weten dat de man achter Technova –David Harrow– verantwoordelijk was voor de muziek van die klassiekers. Eén van zijn eerste releases onder eigen naam was overigens Technova uit 94. Nadien beslistte hij onder die vlag verder te gaan. Dat hij anno 2004 zich (opnieuw) stort op de sounds van weleer, kan bijgevolg niet worden afgedaan als plat opportunisme. Op Electrosexual kan Harrow de donkere eighties niet helemaal van zich afschudden en waagt hij zich aan een best wel geslaagde cover van Atmosphere van Joy Division. Verder horen we, aldus de bio, slo-mo techno trash, infused with deep electro flavours and then laden with sexually provocative vocals. Frappant zijn de vocale bijdragen van ene Miss Vaginal Davis (!), een tra(ns)vestiet uit Los Angeles, op onder meer de undergroundclubhit I Could Have Sex. Andere hits in spe zijn het door vocoders gekleurde Can You Resist, het pompende We Got The Beat en het dromerige Watching.