Modey Lemon deed het in eerste instantie met zijn tweetjes, een gitarist (die ook keyboards speelt) en een drummer, maar hebben uiteindelijk besloten om er nog een gitarist bij te nemen. Zonder bas spelen, is hip natuurlijk. Maar zo amodieus als wat dit trio ons laat horen, laat de concurrentie een poepje ruiken. Van echte songs is nauwelijks sprake, van productie hebben de heren nog niet gehoord. Snoeihard rammen is de boodschap. De gitaren loeien overal doorheen, de sound kruidend met spacey keyboardgeluiden die wat doen denken aan de zotste capriolen van Sun Ra. Ongestructureerd, soms zelfs ondoordacht overkomend, rammelt deze plaat aan alle kanten, maar ondanks dat alles zo lo-fi mogelijk werd gehouden en de afwerking van de nummers te wensen overlaat, is dit toch een knaller van een plaat. Vunzige punkblues is het, gespeeld door fans van Jon Spencer, maar dan alsof hij zou spelen met dezelfde attitude die hij uitstraalde ten tijde van Pussy Galore. Geen licht verteerbare hap, maar dat zijn meestal de lekkerste.