Normalerwijze houden wij ons ver van zonverbrande mannenhanden, maar voor deze freerock-medusa uit Boston laten wij graag onze principes varen. Met een reeks van eigen beheer-cdr’s en enkele lp’s in absurd gelimiteerde oplages de cover van The Wire halen, faut le faire. Hiep, hiep, hype, zuchten de criticasters van artificiële genredemarcaties als ‘New Weird America’. Horen is geloven, preken wij. Op een goede avond is SHOTM de beste groep ter wereld. Van nu, gisteren en straks. Dan wordt SHOTM het kosmisch supermoederschip dat haar psychonauten meeneemt voor een euforische trip naar de beste der werelden. En steken ze alle voorgangers, van Funkadelic en Amon Düül I tot de Incredible String Band of de Taj Mahal Travellers naar de kroon. Vrij musiceren is meer dan een carrièrekeuze, het is een manier van leven die ze sinds een zestal jaren met groeiende aanhang propageren. Zoals de SHOTM-heerschappen zelf, zal de gemiddelde toehoorder zijn toevlucht nemen tot kruidig snoepgoed. Nodig is dat niet. Drugsgewijs is ons strafblad maagdelijk blank. Voor ons hoort gras in de tuin en paddestoelen in de pan. Pillen halen we bij de apotheker. En rook ruïneert onze longen en de gordijnen. Een open geest volstaat. In tegenstelling tot het tegelijk verschenen officiële cd-debuut ‘Rare Wood’, een verzameling gekortwiekte radio-performances op Spirit Of Orr, bevat ‘Spirit In Disguise’ opnieuw enkele uitgesponnen trance-jams van rudimentaire psychrock en meditatieve acidfolk. Van het Indonesische regenwoud naar Indiaanse offerplaatsen en weer terug. Percussie op voodootroms en een arsenaal aan bongo’s, toms en belletjes vormt de hypnotische onderlaag voor ontstoken gitaren of een koerende sax. Vervormde incantaties uit een andere dimensie bezweren muzikanten en publiek. Nu u nog.