Het debuut van Sukilove was voor ons, luitjes die nooit een kampvuur van dichtbij hebben gezien (de garderobe stinkt zo al voldoende naar rook, dank u) perfect aanvaardbare kampvuurmuziek, in de meest positieve zin van dat woord. Voor herhaling vatbaar, dus. Maar Deweze en zijn ploeg hebben voor de opvolger niet op veilig gespeeld: was Sukilove een plattelandsplaat, dan is You Kill Me stadsmuziek op Belgische schaal. Pascal Deweze blijft een melodieënman, maar bewijst nu dat ook dat hij het vak complexe herrie beheerst. You Kill Me is ook een behoorlijk verscheiden plaat. Om u een idee te geven enkele geschrapte referenties: Fugazi, Captain Beefheart (die eerste 27 seconden van Secrets!) Brian Wilson, Suicide en Ravi Shankar. Start A Life is de perfecte opener: beetje electronica, drums als los zand met een jazzdiploma, gitaarlijnen die werkelijk nergens met elkaar rekening houden en Dewezes melodieën die het geheel tóch lekker overzichtelijk houden. De intro van My Son had op een Mind the Gap kunnen staan en You Kill Me begint als een kinderlijk Robert Pollard-nummer om te eindigen als Otis Redding die zich verdiept heeft in de Guided By Voices-productietechnieken. Prima invloeden, prima liederen. 1234 is die rubberen bas! die beanstigend weerbarstige keyboards! een song die we meteen aan Evil Superstars hadden toegeschreven, als we niet zo verdomd goed beseften dat die dood zijn. Maar ook wie alléén van trieste liedjes houdt, kan plezier beleven aan You Kill Me: met I Didnt Mean It That Way staat er misschien maar één tranentrekker op deze plaat, maar het is meteen één van de beste nummers. Een aanradertje.