Back to being who I was before, zingt muts Damon Gough in het titelnummer dat het album opent. Interessant voor de kenner, minder interessant voor uw recensent want ik heb geen idee wie Badly Drawn Boy vroeger was. Kenners, waaronder vrienden die ik kan vertrouwen, zijn het er echter unaniem over eens dat zijn debuut The Hour Of The Bewilderbeast zijn beste werk totnutoe is. Dit laatste stukje liedjesvakmanschap ten spijt.
Want liedjes schrijven en die tot in de puntjes uitwerken dat bewijst hij te kunnen met ‘One Plus One Is One’. Dat ze bij ondergetekende niet of nauwelijks een juiste snaar raken dat is soms onvermijdelijk. Ik heb vrede met het kinderkoortje dat meedoet op Year Of The Rat en Holy Grail. Ik heb vrede met de strijkers en de melancholie van het fijne titelnummer. Gough verstopt zijn ingetogen liedjes achter rijke instrumentatie. Alleen Easy Love klinkt lo-fi, intiem en uiteraard ook hier weer zeer verdrietig. Summertime In Wintertime wat daarop volgt hakt er vervolgens in met haast aggressieve gitaren en wat meer extroverte vocalen. Badly Drawn Boy op zijn recht voor zijn raapst. Daarna is het weer aan de strijkers en de aangename fluit om Goughs leven zijn donkerbruine kleur te geven. Persoonlijk heb ik liever de gitzwarte en desolate dieptes van bijvoorbeeld Will Oldham of de intieme prachtliedjes van Nick Drake of meer recent Gravenhurst. Minder is vaak meer geldt ook in het liedjesschrijversambacht en dat is de tip van de dag, meneer muts.