Misverstanden zijn er om rechtgezet te worden. De laatste Venetian Snares was van de lichtere soort en de Canadees Julian Fane klinkt als een perfecte opvolger voor Kid A. U houdt van wereldvrede, My Bloody Valentine en van de ellende in Tom York zijn hoofd. Dan is Special Forces een aanrader. Vooral als het herfst wordt. De echte Special Forces komen pas later in actie en ze zorgen allerminst voor rust in Mike Paradinas zijn hoofd. De achtervolging is ingezet en de afgrond loert. Paradinas balanceert op de rand. Grime en jungle zijn terug en Mike Paradinas zijn jungleheld heet Shitmat. Zijn wapenfeiten zijn de maxis Full English Breakfast vol 1 & 2. Doorworstel ze op je nuchtere maag en je begint zo aan een veertiendaagse vastenmaaltijd. Loeiharde raggajungle die doordraaft. Voorwaarts is hier een flashback naar de begindagen van jungle, toen ragga versneld werd en de mc de woede uit zijn lijf schreeuwde. Hoekige, spastische drumrollen laten zich niet in een dwangbuis steken. Het is één lange dolle rit op de achtbaan van de waanzin. Wie The Bug messcherp vond moet hier doorheen walsen. Het is even snedig, een pak authentieker ook, het toerental is onzeker, de opstoot adrenaline verzekert. Shitmat heeft een cheque voor vijf maxis. Houd de teller in de gaten. Hij is goed gezelschap want ook Bizzy B kiest voluit voor old skool ragga. Hij is minder verfijnd dan Shitmat en krijgt zijn sound niet helemaal op de sporen. Het is een twijfelgeval. Het is Hawerchuk die de het meest blijft hangen. Degelijke slowdubstep, grime voor liefhebbers. Het stottert en het hapert op het juiste moment. De vocalen botsen tegen de groeven aan en ik vraag me af welke samples hij niet betaald heeft. De hoofdkleur is zwart. Gitzwart, er is geen plaats voor misverstanden. Cheeky Sound, I Love it!.