Ruis- en knipmuziek van het minder melodieuze soort, dit. Greg Headley werkt met verhakkelde gitaren die – in lagen over elkaar gedrapeerd tergend traag evolueren. Fragmenten van een paar seconden worden liefst in volstrekt onlogische volgorde achter mekaar geplaatst. Wij worden verondersteld er onze plan mee te trekken. Fennesz zonder het melodieuze genie, was onze eerste inval. Vergelijkingen met Fennesz zijn altijd oneerlijk, bedachten we meteen daarna en dus gunden we de brave kerel een tweede luisterbeurt. En meteen daarna een derde, want Headley blijft intrigeren: we zetten de hoofdtelefoon niet af, al maakt hij het ons niet altijd makkelijk. Soms werkt het wonderwel: To Drink Up The Sea bijvoorbeeld, is dan misschien geen muziek om de snelweg mee af te scheuren (we zijn bij elke garage gestopt voor een grondig onderhoud, zonder enige opheldering tot die ene clevere garagist de autostereo afzette. Merci, André.), maar het knettert tenminste ergens naartoé. In ons geval dus naar Sint Anna-plage: prima soundtrack bij het industriële lichtlandschap daar.