De instrumentkeuze van House of Cosy Cushions, een Nederlands zestal rond Richard Bolhuis, laat zin voor experiment vermoeden, en alledaags klinkt het zeker niet. (De term ‘onconventioneel’ reserveren we liever voor bands die met halfgare asperges op yoghurtpotjes drummen.) Zo drijft een niet gering aantal nummers op ‘Instinct’ voort op trompet en trombone. Akkoord, dat zorgt voor leven, kleur en tempo maar na herhaalde blootstelling aan de schuiftrompet gaat een mens toch wat schuifelen in zijn zetel, de knusse kussentjes ten spijt. Het meest bekoren de meer ingetogen, met strijkers versierde intermezzo’s, hapklare brokken tussen de langer uitgesponnen composities. Het mini-orkest moeiteloos laten samensmelten als een Dirty Three-album van een goed jaar mag House of Cosy Cushions dan enkel op het atmosferische titelnummer lukken, pretentieus of geforceerd is deze muziek nooit. En Bolhuis heten en accentloos Engels zingen, ook dat verdient krediet.