Het cultiveren van mythes van bloedverwantschap is sinds de onfortuinlijke familie Ramone niet meer zo populair geweest. Ook beide leden van Hardman verspreiden twijfelachtige geruchten over bloedverwantschap. Wat er ook van zij, deze zelfverklaarde broers (de éne woont in New Mexico, de andere in Berlijn) zijn alleszins van goede huize. Hun CV vermeldt collaboraties met Rechenzentrum, Arto Lindsay en Alec Empire. Met ‘Shirts And Pistols’ leveren ze een stijlvol visitekaartje af waarbij nummers geassembleerd worden met de behendigheid van Beck en de humor van Ween. Op de hoes wordt aangeraden het schijfje in random mode af te spelen gezien het totale gebrek aan consistentie. En inderdaad, de plaat schiet alle kanten uit. Zelf omschrijven ze hun muziek als pop-psychedelia. Met psychedelia verwijzen de heren vermoedelijk naar de pot-pourri van gitaar, zang, analoge synthesizers, samples, clicks n cuts en andere elektronica. Persoonlijk herkennen we echter vooral de ‘pop’ in de zoetgevooisde liedjes en de glasheldere productie. Ook labelgenoten Tonetraeger schurken zich zachtjes tegen de grenzen van het genre. Waar Hardman vaak blijft hangen in een al te steriele vorm, slagen Volker Bertelmann en Torsten Mauss er wel in hun nummers onder te dompelen in de gloed van een onverwachte nazomer. ‘One Day Year’ is een heerlijk Air-airtje, maar dan zonder de al te hoge vluchtigheidfactor. ‘Lovestory’ laat zich beluisteren als een glimlachende oefening in de pathetiek van het liefdeslied naar het voorbeeld van The Magnetic Fields. ‘Trains’ heeft de zomerse luchtigheid van Yo La Tengo‘s ‘You Can Have It All’. ‘I’m Ok’ draagt de blijde boodschap uit ondersteund door een strak huppelende Looper track. Kortom, ‘This Is Not Here’ maar pop zoals pop moet zijn: warm, fris en dartel maar steeds met een gezonde portie weemoed.