Doem en Dood. De twee projecten van deze Aalstenaar zijn volledig lichtvrij. Lang uitgesponnen (tracks van zestig minuten zijn eerder regel dan uitzondering) drones voeren ons richting Onderwereld terwijl we onderweg ook kennismaken met gemanipuleerde ijle synthesizerklanken en stemmen. Enkele concrete klopgeluiden geven de impressie van een doodskist die dichtgespijkerd wordt en de kortstondige menselijke aanwezigheid wordt gevat in de vervormde zucht van een stervende die zijn laatste ademtocht recht in ons oor uitblaast. Bij Profound As A Thousand Nights zijn alle humane elementen verdwenen en moeten we het stellen met een traag dreunende kosmische leegte. Beide cdrs evoceren een muzikaal kerkhof waar Lustmord en Profane Grace een grafkelder delen.