Doing Well Without The Drabs

Het was een dinsdag in oktober. Jaartal onbekend. Het kleinood werd gedropt ter hoogte van onze woonst. Er kwam geen ooievaar aan te pas, enkel een kalende postbode die alleen al door mij in zijn klantenbestand te houden recht heeft op vervroegd pensioen. Zijn rug, overbelast en scheefgetrokken. Het is mijn plicht het u te melden. Ik ken het label Ann Aimee, het zou een vlotte meisjesnaam kunnen zijn, maar het is een Nederlands label dat minzaam aan zijn platencatalogus werkt. In stilte en met veel discipline. Enkel op oneven dagen laten ze een fanfare door de straat hollen. Kortom, het is een huis met stijl. De teller staat op vier, maar lang zal dat niet duren. Mooie liedjes duren hier wél lang. Het bewijs, niet langer een geheim, ligt onder mijn laserstraal. Ik ontbreek de hoes en ook wegdromen met de songtitels is er deze keer niet bij. Het codewoord is opnieuw IDM, een genre dat u bekend is. Alle uithoeken werden al bekeken, onder het licht gehouden en iedere klank werd ooit al eens op een zilveren schijfje geperst. En toch, hoed af voor Dribs, Zweeds van geboorte – het enige dat we op een site vonden – en op hun best als ze hun hemelse melodieën breedvoerig mogen uitspreiden. De biografie refereert naar Plaid en Boards Of Canada, er worden geen onwaarheden verteld. Alleen heeft Dribs (een groep, een soloproject?) net dat tikkeltje, dat halve grammetje originaliteit meer in zich om, als de wind goed zit, uit te groeien tot een nieuwe vaandeldrager van het genre. We zijn hoopvol. Uit dezelfde contreien komt ook ‘Strike’ van 154 aangewaaid. Na een lijdensweg van tien jaar, de hoesnota’s lezen als een smaakvolle episode uit Spinal Tap, brengt hij zijn debuut uit. Heel wat nummers werden opgenomen in de periode ’94-’95 en verraden een grote liefde, haast een ode aan de orginele Detroitpeetvaders. Opener ‘Sun’ beklijft het meest, maakt de tien minuten soepel rond en kan met weinig verbeelding het etiket Carl Craig dragen. Maar die referentie straalt niet op de hele plaat af. Vaak blijven nummers – ‘The Murderpeople’ voorop – doelloos, zonder enige redding in zicht, rondzwerven. 154 heeft de ervaring en kent de knepen van het vak, alleen is zijn plaatwerk niet bestand tegen het tikken van de klok. We wachten op meer en vooral op nieuw werk. Het jaartal is nog steeds onbekend.

tekst:
Peter Deschamps
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!