Onze cardioloog kan het niet zo goed verklaren, maar ons hart slaat bij het toverwoord Highpointlowlife steevast een tik of twee sneller. Uit de maat, de linkerkamer wringt zich samen, het bloed perst zich een weg naar boven en ook een pacemaker kan de rust niet herstellen. Vrees niet. We houden goed stand en als we erin slagen om ons koffieverbruik te matigen, komt alles goed. Het is een lapmiddel, ik houd niet van wijze raad en nog minder van macrobiotisch voedsel, wel van Highpointlowlife. Het is een verhaal van twee muziekliefhebbers die in 2001, toen iedereen de muziekindustrie in elkaar zag stuiken en zij met hun hoofd in de wolken zaten, een label startten. Hun eerste worp, er stond geen rem op hun dromen, werd een dubbelaar. Tired Of Standing Still, heette het kleinood en het bundelde zevenentwintig indiegroepen uit de drukbevolkte muziekscène van San Francisco. Dreampop Shoegazing, het stond ergens te lezen op een uithoek, een filevrije plaats, van het worldwideweb en het sloeg de nagel op de kop. Koppen en spijkers. Het was een uitstekend begin en een aanzet tot meer output. De trits artiesten op het label werd aangevuld met goed volk als Si-cut.db, Fisk Industries en Rashamon. Stuk voor stuk talentvolle producers die de contouren van het label behoedzaam uitgommen en opnieuw uittekenen. De laatste twee releases op het label, Recon en Marshall Watson doen op zich niet anders. Recon, Chris Coode verdiende zijn sporen op Fat Cat (een split met Matmos) en op 12k. Op White Label verlaat hij zijn typische minimale scapegeluid om zich met overgave op het technogenre te storten. Beats worden in stukken gesneden, repetitieve patronen worden uit balans gebracht en de echo van Matthew Dear zwalpt rond. Het staat in schril contrast met Marshall Watson. Zijn wereldbeeld kleurt roze en het geurt er naar jasmijnen. Het is pure Idm, zachte elektronica waar enkel een waakvlam de weg wijst. Het is suikerzoet, wondermooi, niet verrassend, maar een aangename halte tussendoor en een bescheiden hoogtepunt voor het label.