Kamerfolk zou je dit elf nummers tellend plaatje van de zelfverzekerde woestijnbewoonster Marston kunnen noemen, hoe contradictorisch dat ook klinkt. Jodie maakte voorheen deel uit van Rainywood, dat veelvuldig toerde met Bonnie Prince Billy. Met hem maakten ze zelfs een splitsingeltje. Op dit solodebuut wordt ze bijgestaan door Jasper Spiecher op fluit maar vooral door Bobby Arellano (gitaar en bas) en die kennen we van zijn werk bij zowel Palace Bros als Bonnie Prince Billy. Deze links zeggen meteen veel over de muziek op dit schijfje: ingetogen treurliedjes waar de weltschmerz vanaf druipt en alleen geschikt voor zeer donkere dagen en met zelfmoord dwepende koorddansers. En als u gewoon zin heeft in een depressie natuurlijk. (www.jodiemarston.com) Phosphene presenteert ons zijn tweede cd, in het enkelvoud want deze noemer staat voor John Cavanagh, die met uitzondering van wat orgelpartijen, alle instrumenten en de sporadische vocalen voor zijn rekening neemt. Deze Schot speelde eerder bij Electroscope en publiceerde net een boek, getiteld The Piper At The Gates Of Dawn naar de gelijknamige debuutplaat van Pink Floyd. Het boek heeft trouwens die plaat als onderwerp. De hoes is ontworpen door Vic Singh, yep, degene die ook de Piper-hoes maakte! Phosphene is bezeten door alles wat vroege Pink Floyd is, en het verwondert dan ook niet dat op Projection duidelijk zijn adoratie voor voornamelijk Syd Barrett van het plastiek druipt. Niet alle tracks zijn even songgericht. Een hoop nummers zijn eerder ambientdrones die het rustiger werk van Aube, Brian Eno of Cluster oproepen. Het is niet elke BBC-presentator gegeven, maar deze uit Glasgow afkomstige veelvraat is erin geslaagd om een intrigerend psychedelisch schijfje uit te brengen op het in free-folk grossierende label Secret Eye.