De legendarische foto laat zich niet negeren. Een halfnaakte, stevig uit de kluiten gewassen, non zoogt een mager en gestriemd manspersoon. Het origineel (Touch, 1992) ging niet onopgemerkt voorbij en Korm Plastics zorgt nu voor een welkome heruitgave die met veel oog voor detail ook de oorspronkelijke verpakking (een met calqueerpapier gekafte portefeuille) en het bijhorende boekje opnieuw tot leven wekt. Extra artwork, subtiele veranderingen en een fakirposter houden de fanatieke verzamelaars annex kommaneukers even bezig. In het boek is het aangenaam vertoeven met fotos van bouwvallige kamers en filosofische doordenkers als “Remember, a man with a death-watch beetle in his wooden leg is better off than a man with a tin leg in a thunderstorm”. In tegenstelling tot het origineel, dat vierendertig tracks telde, is de heruitgave Mastery Of Money één lange rush van vijfenzeventig minuten. Een magistraal en uitstekend opgebouwd samenspel van drones en ijle klanken in ontelbare schakeringen en toonaarden maakt dat deze cd tot de absolute klassiekers der ambient dreunmuziek mag gerekend worden. De tweede helft is harder met enkele noisemomenten en concrete geluiden (klokkenspel, stemmen) die het effect moeten oproepen van deprogrammering en het bewonen van lege kamers. Tot slot van alle rekeningen wordt de luisteraar minutenlang smakelijk uitgelachen. Deze essentiële cd maakt wel pijnlijk duidelijk dat de recentste releasediarree van Andrew McKenzie wat aan de slappe kant is in vergelijking met zijn Touch gloriedagen.
Al voor de twaalfde keer laat Frans de Waard zijn Kapotte Muziek herontdekken door bekende en minder bekende namen uit de avant-gardewereld. Dit keer is het de beurt aan Thurston Moore, gitarist bij Sonic Youth, maar dat wist u al. De klankbasis is de registratie van een concert waarin Kapotte Muziek in ware Fluxus-stijl het uitpakken van de objecten en het roffelen met plastieken zakken in de performance opneemt. Moore herwerkt het concert tot vijfentwintig minuten concrete geluiden en gemanipuleerde piano en gitaren. Af en toe schrikken we op van verdwaalde beats, verknipte stemflarden, veldopnames of een toeter. Al deze elementen worden bij elkaar gepuzzeld tot een knap luisterspel dat uitdooft in subtiel vervormde onderlaagjes en melancholische pianoklanken.