Doorheen een leeg universum zweeft de muziek van Karina ESP spiraalsgewijs traag voorbij, aangetrokken door de lokroep van ondenkbare grensgebieden. De vertrouwde geluiden van de buitenwereld zijn nog even te horen in het akoestische openingsnummer Fields, maar die herkenbaarheid wordt al snel ingeruild voor een autistische, van de herkenbare wereld afgesloten soundscape. Distortion, gitaren en drones zijn de fundamentele bestanddelen van dit universum, dat ondanks alle verlatenheid verrassend warm klinkt. Traag ontvouwen gitaarklanken zich, deinen overstuurde gitaarvelden langzaam uit om de niets vermoedende luisteraar op te zuigen in hun hypnotiserende kern. Nu eens rustig, dan weer gevaarlijk balancerend tussen aanzwellende feedback en gecontroleerde noise klinkt dit alles bijzonder intens in de oren. Deze tape gunt ons een blik in de hersenspinsels en experimenten die Karina ESP tussen 1999 en 2004 thuis op 4-track opnam.