Het solodebuut van deze getalenteerde jonge Ijslander krijgt eindelijk een ruimere verspreiding dan de heel beperkte cdr-release die de plaat eerder te beurt viel in 2002. Twee nieuwe bonustracks werden toegevoegd, maar we komen nog steeds slechts uit op veertig minuten desolate postrock voor liefhebbers van Tarentel en Sigur Rós. Olafur Josephsson, zoals de man in het ware koude leven heet, experimenteert met een resem aan instrumenten sinds 1999. Voor iemand die zichzelf een experimenteel muzikant noemt, klinkt dit plaatje echter heel braaf en bevinden de vreemde geluidjes zich voorlopig nog in zijn eigen koppie. Droommuziek voor sfeervolle ijskoude nachten wanneer de kerstman met zijn slee is verdwaald in de rosse buurt der warmwaterbronnen. Op alle, voornamelijk instrumentale, nummers bespeelt de man quasi alle instrumenten zelf, met de nadruk op gitaar en melodica. Spaarzame drums en gedoseerde keyboards leggen accenten die van deze cd vooral een sfeerplaat maken waar songs er minder toe doen. Zwijmelen maar en opletten voor vrieshanden.