Omdat ze niet langer lijdzaam konden en wilden toezien hoe East Bay Ray, D.H. Peligro en Klaus Flouride de nalatenschap van Dead Kennedys door de modder haalden, stelden The Melvins Jello Biafra voor om als tegenmaatregel voor de schaamteloze Dead Kennedysreünie zonder Biafra samen met hen te toeren met niets anders dan oude Dead Kennedysnummers op de setlist. Biafra zou Biafra niet zijn indien hij niet op de proppen zou komen met een véél beter idee, namelijk eindelijk ns werk maken van die nummers die hij nog had liggen en/of die hij recent had geschreven. Presidentsverkiezingen, Osama Bin Laden, protserige terreinwagens, de As van Het Kwade en een uitzichtloze oorlog in Irak leverden immers stof genoeg voor een trits giftige songs. (Te veel voor Never Breathe What You Cant See alleen want binnenkort volgt nog een ep.) De som van dit alles is een kopstoot van formaat. Never Breathe What You Cant Get is niet alleen de beste plaat waarop Biafra te horen was sinds The Last Temptation Of Reid van Lard; het is een album dat al de woede, de gedrevenheid en de songsmeedkunst van weleer het dichtst benaderd. En dat was van Frankenchrist geleden. Het siert The Melvins dan ook dat zij zich volledig ten dienste hebben gesteld van Biafra waardoor ze zelf nauwelijks te herkennen zijn. Het illustreert alleen maar hun oprechte verontwaardiging. Gelijk hebben ze. Never Breathe What You Cant See is meer dan wat de pathetische reünie van de Dead Kennedys ooit zal kunnen zijn. Niets minder dan een les in punk.