Double Vision werd in 1982 opgericht door Cabaret Voltaire en Paul Smith om de visuele kant van de band te kunnen concretiseren. Videos kosten in die tijd nog een fortuin en een muziekvideo met de lengte van een langspeelfilm was al helemaal ongekend. Double Vision Presents Cabaret Voltaire was daardoor één van de allereerste onafhankelijke videos met een lange speelduur (85 minuten meer bepaald). Nadien volgden nog videoreleases van onder meer Throbbing Gristle, 23 Skidoo, Chris & Cosey, Tuxedomoon, Einstürzende Neubauten en The Residents. Double Vision ontwikkelde zich tot een regulier platenlabel en zou onder meer werk uitbrengen van The Hafler Trio, Clock DVA, Lydia Lunch, Arto Lindsay en Cabaret Voltaire zelf. Anno 81 bestond Cabaret Voltaire nog uit Richard H. Kirk, Stephen Mallinder en Chris Watson. Watson zou in oktober van het daarop volgende jaar de band de rug toekeren. Hun discografie bevat dan al ondertussen legendarische albums als Mix-Up (79), The Voice Of America (80), Red Mecca (81) en 2×45 (82). De thuisbasis van het drietal is Sheffield, een grauwe Britse industriestad en die afkomst weerspiegelt zich in hun sound. Ritmes zijn primitief, rudimentair, monotoon. De gitaar van Kirk krast en snerpt onheilspellend. Daar bovenop de lijzige en bevreemdende zangpartijen van Mallinder. Geluiden worden verknipt, gemanipuleerd en opnieuw aan elkaar geplakt, de zogenaamde cut-up techniek die zowat het handelsmerk vormt van de band. De video is een collectie grofkorrelige, door grijstinten gedomineerde beelden die al even surrealistisch is als de soundtrack. De beeldkwaliteit is niet overal even goed en draagt de sporen van de tijd, maar de aanwezigheid van Diskono, Obsession, Nag Nag Nag, Seconds Too Late, Walls Of Jericho en This Is Entertainment maakt alles goed. Kortom, een essentieel historisch document voor wie het destijds allemaal gemist heeft.